Emil Prochaska

Emil Prochaska (ur. 28 sierpnia 1877 w Tarnowie, zm. 23 lipca 1925 w Romanówce) – polski baron, generał brygady Wojska Polskiego.

Był synem Karola i Henryki z Knorków. Uczył się w Cesarskim i Królewskim Gimnazjum w Tarnowie i Krakowie, a w latach 1892-1896 w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie. Służbę w cesarskiej i królewskiej Armii rozpoczął w 30 Pułku Piechoty we Lwowie. Od 1911 do końca I wojny światowej służył w c. i k. 78 Pułku Piechoty w Eszék (obecnie Osijek ) dowodząc kompanią i batalionem. Walczył na froncie włoskim i serbskim. 5 listopada 1914 wyróżnił się w czasie walk o pasmo Gučevo, na froncie serbskim, za co 17 sierpnia 1917 odznaczony został Krzyżem Rycerskim Orderu Marii Teresy. Ukończył wojenny kurs oficerów sztabowych.

3 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego i mianowany komendantem placu w Wiedniu. Następnie pełnił służbę przy polskim wojskowym pełnomocniku w Wiedniu, gen. Adamie Nowotnym. 9 lipca 1919 został attaché wojskowym przy Poselstwie Polskim w Wiedniu. W czasie wojny z bolszewikami powrócił do kraju i 29 lipca 1920 objął dowództwo 13 Pułku Piechoty. Na jego czele wziął udział w bitwie warszawskiej. 28 sierpnia tego roku wyznaczony został na stanowisko dowódcy XV Brygady Piechoty. Od 1 lutego 1921 ponownie na stanowisku attaché wojskowego w Wiedniu. 12 października 1922 mianowany został I oficerem Sztabu Inspektoratu Armii Nr IV w Krakowie. W styczniu 1923 wyznaczony został na dowódcę 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie. Dywizją dowodził do swojej śmierci w lipcu 1925. W międzyczasie, od 15 listopada 1923 do 15 sierpnia 1924, był słuchaczem I Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie.

1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 28. lokatą w korpusie generałów.

Zmarł nagle, na udar seca, w czwartek 23 lipca 1925 roku około godz. 5.00 w Romanówce, w powiecie tarnopolskim. Pochowany w poniedziałek 27 lipca 1925 roku na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Grób gen. Emila Prochaski na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

• podporucznik (leutnant) – 1897
• porucznik (oberleutnant) – 1901
• kapitan (hauptmann II kl.) –
• kapitan (hauptmann I kl.) – 1911
• major (major) – 1917
• podpułkownik –
• pułkownik – zatwierdzony 22 maja 1920 ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920, zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty
• generał brygady – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 28. lokatą w korpusie generałów

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Walecznych (1921)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Kawaler Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry, 1917).
• Kawaler Orderu Marii Teresy (Austro-Węgry, 17 sierpnia 1917)
• Order Korony Żelaznej (Austro-Węgry)
• Krzyż Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)
• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)
• Krzyż Żelazny II klasy (Prusy)

• Generałowie Wojska Polskiego
• Generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej

• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Bellona, 1994, s. 261-262. ISBN 83-11-08262-6.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej. Wyd. II uzup. i poprawione. Warszawa: Editions Spotkania, 1991, s. 151.
• Henryk P. Kosk: Generalicja polska. T. 2: M–Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", 2001. ISBN 83-87103-81-0.
• Kazimierz Goch: Zarys historii wojennej 13-go Pułku Piechoty. Warszawa: 1929, s. 27.
• Aleksander Kociszewski: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej, 13 Pułk Piechoty. Cz. 4. Warszawa: Przedsiębiorstwo Wielobranżowe „Mikromax” Sp. z o.o., 1990, s. 41. ISBN 0860-2360.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, 1924, s. 68, 119.
• Piotr Stawecki: Attaché wojskowi Drugiej Rzeczypospolitej. Cz. 2 (202). 2004, s. 129, seria: Przegląd Historyczno-Wojskowy.
• Endre Laszlo Varga: Transport amunicji do Polski przez Węgry podczas wojny polsko-bolszewickiej 1920 r. Relacja gen. dyw. Nándora Taróczego. Cz. 2 (217). Warszawa: 2007, s. 183-194, seria: Przegląd Historyczno-Wojskowy. ISBN 1640-6281.