Edward Maetze

Edward August Maetze (ur. 13 października 1891, zm. ?) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Urodził się 13 października 1891 jako syn Augusta. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika.

1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie 2 Dywizji Piechoty Legionów, a jego oddziałem macierzystym był 4 Pułk Piechoty Legionów. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1496. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 4 pp Leg. w Kielcach. Później został przeniesiony do 45 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Równem. W latach 1923–1924 był przydzielony z 45 pp do Oddziału IV Sztabu Generalnego (służba transportowo-kolejowa). 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 131. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W kwietniu tego roku został wyznaczony w 71 Pułku Piechoty w Zambrowie na stanowisko dowódcy III batalionu. W lipcu 1929 został przeniesiony do 66 Pułku Piechoty w Chełmnie na stanowisko kwatermistrza. W marcu 1932 został przeniesiony do 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej w Warszawie na stanowisko dowódcy batalionu. W styczniu 1934 został przeniesiony do 80 Pułku Piechoty w Słonimie na stanowisko dowódcy batalionu. 27 czerwca 1935 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 30. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W lipcu tego roku został przeniesiony do 79 Pułku Piechoty w Słonimie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Od czerwca 1936 do marca 1939 pełnił służbę w Sekretariacie Komitetu Obrony Rzeczypospolitej, w którym odpowiadał za sprawy ogólne i przemysłowe. Między innymi 12 listopada 1936 opracował referat „Tranzyt południowy – wnioski ogólne”. Przed II wojną światową był szefem Biura Wojskowego w Ministerstwie Przemysłu i Handlu.

• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)
• Medal Niepodległości (3 czerwca 1933)

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Daniel Koreś. Tranzyt południowy. Problem organizacji kolejowego tranzytu materiału wojennego do Polski przez Rumunię w latach 1921–1939. „Europa Orientalis”. 5, 2014. Toruń: Instytut Historii i Archiwistyki Uniwersytet Mikołaja Kopernika. ISSN 2081-8741. 
• Tomasz Kośmider: Instytucje doradcze prezydenta funkcjonujące w okresie Drugiej Rzeczypospolitej. W: Organy doradcze głowy państwa właściwe w sprawach bezpieczeństwa – geneza, doświadczenia i wnioski dla tworzenia zintegrowanego systemu bezpieczeństwa Rzeczypospolitej Polskiej. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2015.