Edmund Iwaszkiewicz

Edmund Iwaszkiewicz (ur. 22 lutego 1891 w Zakoźlu, zm. 30 stycznia 1945w Barlinku) – oficer armii rosyjskiej, Wojska Polskiego na Wschodzie, Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej i Armii Krajowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się w rodzinie Antoniego i Amelii z Zarudzkich. Absolwent szkoły realnej w Pińsku i szkoły teletechnicznej w Warszawie.W 1912 powołany do armii rosyjskiej. Od 1914 walczył w składzie 4 batalionu saperów na froncie wschodnim I wojny światowej.W 1917 mianowany został podporucznikiem. W tym też roku wstąpił do Związku Wojskowych Polaków i do polskich formacji wojskowychzawiązujących się w Odessie. Dowodził plutonem telegraficznym. W styczniu 1919 mianowany został szefem łączności 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego.W kwietniu 1919 bronił przed bolszewikami Odessy.Za udział w obronie miasta oraz wybitny wkład w utrzymanie łączności pomiędzy wojskami sojuszniczymi odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Po powrocie do kraju wyznaczony na stanowisko dowódcy kompanii telegraficznej 10 Dywizji Piechoty. W składzie dywizji walczył na froncie polsko-bolszewickim. W sierpniu 1920 objął stanowisko szefa łączności Gubernatorstwa Wojskowego Warszawy.

Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej i początkowo dowodził jednostkami łączności. W 1929 przeniesiony został do Powiatowej Komendy Uzupełnień w Dębicy, w sierpniu 1930 na stanowisku komendanta PKU w Kołomyi, a w 1937 w Kowlu.

W sierpniu 1939 dostał przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu nr X. W kampanii wrześniowej walczył w szeregach Armii „Karpaty”.Internowany na Węgrzech. W 1941 przedostał się do Warszawy i wstąpił do Związku Walki Zbrojnej-Armii Krajowej. W międzyczasie awansował na stopień podpułkownika. Po upadku powstania warszawskiego więziony w Oflagu IIC Woldenberg. Zmarł w szpitalu wojskowym w Barlinku i tam, w zbiorowej mogile, został pochowany.

Był żonaty z Pelagią Wołodkiewicz, miał córkę Helenę (ur. 1923) i syna Włodzimierza (ur. 1930).

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 5912)
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Medal Niepodległości
• Złoty Krzyż Zasługi

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.