Bronisław Laliczyński

Bronisław Laliczyński (ur. 14 marca 1897, zm. 18 marca 1966) – oficer piechoty Legionów Polskich, Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, mianowany pułkownikiem przez władze II RP na uchodźstwie, uczestnik walk o niepodległość Polski w I i II wojnie światowej oraz wojnie z bolszewikami.

Urodził się w Konkolnikach w powiecie Rohatyn, w województwie stanisławowskim. Po ukończeniu gimnazjum wstąpił do 4 Pułku Legionów. Brał udział w walkach tej formacji, wkrótce został podoficerem. W okresie od 1 marca do 1 maja 1916, jako aspirant oficerski jest słuchaczem Szkoły Chorążych LP. 15 września 1917 roku na własną prośbę został zwolniony ze służby w Polskim Korpusie Posiłkowym i wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii.

W wolnej Polsce wybrał karierę zawodowego wojskowego. Miał opinię energicznego oficera. Posługiwał się płynnie językami: niemieckim i rosyjskim. W okresie międzywojennym pełnił następujące funkcje w Wojsku Polskim dowódcy batalionu w 23 Pułku Piechoty (od czerwca 1919 r.), dowódcy obozu jenieckiego w Biedrusku i komendanta wojskowego w Lublinie. W 1928 pełnił służbę w 9 Pułku Piechoty Legionów w Zamościu, na stanowisku dowódcy III batalionu, detaszowanego w Tomaszowie Lubelskim. Następnie pełnił służbę w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu na stanowisku dyrektora nauk. 22 stycznia 1930 zastąpił ppłk. dypl. Mariana Porwita na stanowisku dowódcy Batalionu Szkolnego Korpusu Ochrony Pogranicza, stacjonującego w twierdzy Osowiec. 28 lutego 1930 roku Batalion Szkolny KOP przeformowany został w Centralną Szkołę Podoficerów KOP. 4 lipca 1935 roku zastąpił ppłk. dypl. Henryka Gorgonia na stanowisku zastępcy dowódcy 58 Pułku Piechoty w Poznaniu.

Do marca 1939 roku dowodził 23 Pułkiem Piechoty im. płk. Leopolda Lisa-Kuli we Włodzimierzu. Wiosną 1939 roku zastąpił ppłk. dypl. Zygmunta Berlinga na stanowisku dowódcy 4 Pułku Piechoty Legionów w Kielcach.

Był odznaczony trzykrotnie Krzyżem Walecznych oraz Orderem Odrodzenia Polski. Wnioskując o to odznaczenie jego zwierzchnik gen. Jan Kazimierz Kruszewski tak uzasadnił wniosek: "(...) wykazuje niepospolite zalety organizacyjne i kierownicze stawiając szkołę na bardzo wysokim poziomie. Niezwykle dobre rezultaty osiągane przez szkołę są wynikiem jego niestrudzonej pracy i energii (...)"

W wojnie 1939 r. dowodził 4 Pułku Piechoty Legionów z Kielc. Pułk ten walczył nad Wartą na południowym skraju obrony 10 Dywizji Piechoty Armii "Łódź". Natarcie pułku w kierunku Zapolic i Strońska w celu likwidacji przyczółka niemieckiej 17 Dywizji Piechoty zaległo w ogniu silnej artylerii. W odwrocie pułk wybawił z okrążenia w lasach łagiewnickich 30 Pułk Strzelców Kaniowskich i dotarł do twierdzy modlińskiej. Po kapitulacji dostał się do niewoli. Za dowodzenie w walkach wrześniowych został odznaczony krzyżem Virtuti Militari klasy V.

Po wyzwoleniu z obozu jenieckiego służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Po demobilizacji w 1946 roku zamieszkał w Londynie. Został mianowany pułkownikiem. Aktywnie działał w Kole Czwartaków. Zmarł w Londynie. Jego prochy zostały przywiezione do Polski i spoczywają wśród poległych żołnierzy w 1939 r. na wojskowym cmentarzu w Strońsku nad Wartą.

• chorąży piechoty - 1 maja 1916 i 74. lokatą na liście starszeństwa oficerów Legionów Polskich z dnia 12 kwietnia 1917
• podporucznik –
• porucznik piechoty –
• kapitan piechoty – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty
• major piechoty – 3 maja 1926 ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 46. lokatą w korpusie oficerów piechoty
• podpułkownik piechoty – 14 grudnia 1931 ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 19. lokatą w korpusie oficerów piechoty

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych trzykrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Witold Jarno, Konrad Czernielewski, Garnizon łódzki WP w latach 1918-1939; Toruń 2008, s. 528.
• Kajetan Szczepański: Bronisław Laliczyński. Muzeum Polskich Formacji Granicznych, 2017.