Bronisław Hellwig

Bronisław Karol Hellwig ps. Bruno (ur. 4 lipca 1920 w Warszawie, zm. 22 lipca 1945) – harcerz, członek Armii Krajowej, żołnierz batalionu „Parasol”, uczestnik powstania warszawskiego.

Był związany z żoliborską grupą organizacji samokształceniowej PET, skąd trafił do Szarych Szeregów.

W 1941 wraz ze swoim przyjacielem Zbigniewem Gęsickim „Juno” ukończył Liceum Telekomunikacyjne i podjął pracę na kolei.

1 sierpnia 1943 został, wraz z całą swoją drużyną o kryptonimie CR-500, przekazany do „Agatu” (późniejszy „Parasol”). Został przydzielony do służby motorowej „Moto” tego oddziału. Pełnił tam funkcję szefa tej służby w 1. kompanii. Do batalionu wprowadził swoją narzeczoną Janinę Barbarę Dygę-Hellwig ps. „Ola”, również uczestniczkę powstania warszawskiego. Mieszkanie ciotki Bruna przy ul. Dygasińskiego 22 stanowiło jedno z ważniejszych miejsc spotkań i narad oddziału.

Hellwig był uczestnikiem wielu akcji bojowych batalionu „Parasol” wymierzonych przeciwko okupantowi niemieckiemu: brał udział m.in. w akcji „Braun” w 1943 roku, akcji „Kutschera” i akcji „Stamm” w 1944. Podczas tej ostatniej został ciężko raniony w głowę, wywiązując się jednak do końca z powierzonego mu zadania kierowcy. Zdołał ewakuować uczestników akcji, a także odwieźć siebie i rannych do punktu szpitalnego na ul. Kossaka. W ciężkim stanie 10 maja został przewieziony do mieszkania swego ojca na ul. Pługa 1/3, gdzie opiekowały się nim narzeczona oraz Krystyna Gęsicka ps. „Juna”, siostra Zbigniewa Gęsickiego. Badania lekarskie wykazały, że doznał rozległego krwotoku wewnątrzczaszkowego i infekcyjnego zapalenia opon mózgowych, jak również związanego z tym paraliżu. Po ciężkiej operacji przeprowadzonej w warunkach domowych przez dra Rudowskiego oraz dwumiesięcznej rekonwalescencji „Bruno” odzyskał niemal pełną sprawność i wziął udział w powstaniu warszawskim.

2. dnia powstania 1944 otrzymał rozkaz przyprowadzenia samochodów z ul. Czerniakowskiej do Śródmieścia (miejsca koncentracji oddziału motorowego „Parasola”). Zadanie miał wykonać ze Zbigniewem Tchórzewskim ps. „Rakoczy”. Podczas drogi powrotnej niefortunnie wjechali samochodem w rejon zajęty przez Niemców. Wskutek ostrzału przez „gołębiarza” „Bruno” został ponownie ciężko ranny. Został przetransportowany do szpitala powstańczego przy ul. Wilanowskiej na Górnym Czerniakowie.

Przeżył powstanie. Zmarł po wojnie – 22 lipca 1945 wskutek nawrotu choroby, która była efektem ciężkiego ranienia podczas akcji „Stamm”. Miał 25 lat. Został pochowany w kwaterach żołnierzy i sanitariuszek batalionu „Parasol” na Powązkach Wojskowych w Warszawie.

Był ewangelikiem.

• Order Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych (w 1944 za udział w akcji Kutschera)