Antoni Bukowy

Antoni Bukowy (ur. 14 czerwca 1891 w Przeworsku, zm. 3 sierpnia 1973 w Świętochłowicach) – polski lekarz.

Specjalista pulmonolog i epidemiolog. Odegrał ważną rolę w opanowaniu epidemii gruźlicy po II wojnie światowej na Górnym Śląsku, w najgęściej zaludnionym obszarze Polski, w Świętochłowicach. W młodości, wiosną 1919 r., brał udział w akcji likwidacji epidemii tyfusu plamistego w okolicach Olkusza.

Dzieje historyczne ziem polskich sprawiały, że jego kariera medyczna została kilkakrotnie przerywana. Bukowy rozpoczął studia medyczne w 1911 r. we Lwowie na Uniwersytecie Lwowskim jako poddany Cesarstwa Austro-Węgierskiego. Wybuch I wojny światowej i pobór do armii austriackiej studia te przerwał. Jako żołnierz austriacki trafił do niewoli rosyjskiej pod Kraśnikiem. Uwolniony został po odrodzeniu państwa polskiego w listopadzie 1918 r. W 1920 wznowił studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Tuż po rozpoczęciu studiów został wcielony do armii polskiej na krótką służbę w charakterze sanitariusza w Szpitalu Wojskowym w Bielsku. W 1921 r. powrócił na studia w Krakowie, które przerwał, by wznowić naukę na Uniwersytecie Lwowskim na Wydziale Lekarskim. Tam, w 1925 r. uzyskał dyplom lekarski.

W 1928 zamieszkał w Lipinach na Górnym Śląsku, gdzie ożenił się z Heleną Styrną w 1929 r. Na skutek wybuchu II wojny światowej w 1939 r. powołano go do służby wojskowej do Przemyśla. Po likwidacji armii polskiej, w listopadzie 1939 wrócił na Śląsk do wykonywania zawodu lekarza, gdzie wspierał polski ruch oporu do końca wojny. Po II wojnie światowej pozostał na Śląsku aż do śmierci.

Był członkiem zarządu Polskiego Czerwonego Krzyża i Polskiego Towarzystwa Lekarskiego.

Za swoje wybitne osiągnięcia w zawodzie lekarza został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

• Patroni Świętochłowickich ulic - Marian Piegza, Świętochłowice 2005 ​ISBN 83-919630-6-3​