Antón Lopo

Antón Rodríguez López, coñecido como Antón Lopo, nado en Monforte de Lemos o 17 de xaneiro de 1961, é un escritor, xornalista e actor galego.

Traballou como ferroviario e actor de dobraxe, coordinou Revista das Letras, suplemento cultural de El Correo Gallego.

É creador de vocación interdisciplinar: fundou con Ana Romaní o Laboratorio de Indagacións Poéticas e autor do poemario oral Prestidixitador (2001), unha experiencia singular onde o poeta é o único soporte da obra. Como activista e performer realizou "O lugar", no que mediu Santiago de Compostela co seu corpo e co Festiclown percorreu Chiapas nunha montaxe de apoio ás bases zapatistas.

Como poeta publicou Sucios e desexados (1987), Manual de masoquistas (1990), Á sombra dos rapaces mexando (1995), O libro dos amados (1996), OM (1996), Pronomes (1998); como narrador publicou diversos relatos espallados en publicacións colectivas e as novelas As reliquias (Xerais, 1991), Premio Café De catro a catro, O riso de Isobel Hill (Deputación de Pontevedra, 2000) e Ganga (Xerais, 2001).

No ano 2002 publicou Fálame. Desenvólvese como xornalista de cultura no xornal O Correo Galego, que se transformou no 2003 en Galicia Hoxe.

Tamén participou no libro Xuro que nunca volverei pasar fame (2003), elaborado polas Redes Escarlata, das que forma parte.

Poesía

• Sucios e desexados, 1988, Sotelo Blanco, considerado por parte da crítica contemporánea como precursor dalgunha das liñas da poesía dos 90, en especial da poesía feminina de temática homoerótica.
• Manual de masoquistas, 1990.
• Á sombra dos rapaces mexando, 1995.
• Libro dos amados, 1996, poemario onde predomina o homoerotismo e o emprego dunha linguaxe do cotián, antirretórica.
• OM, 1996, Espiral Maior
• Pronomes, 1998. Voz forte que enuncia a representación hierática dun magma salvaxe: o amor, a morte, o desexo, a desintegración da memoria persoal e colectiva e a labilidade do vivido como fabulación rememorada. O poemario dá cabida, por primeira vez na historia da tradición lírica galega, a un tipo de desexo, o S/M, que entronca ao autor cunha corrente de pensamento próxima á teoría Queer.
• Fálame, 2004, Sociedade de Cultura Valle-Inclán. Poemario áspero e descarnado pero tamén visceral e humano. Trata temas amargos como a dificultade das relacións interpersoais, a incomunicación sexual ou a imposíbel felicidade etc.
• Corpo, 2018, Xerais

Narrativa

• As reliquias, 1991.
• O riso de Isobel Hill, 2000.
• Ganga, 2001.
• Unha terraza en propiedade.
• Obediencia, 2010, Xerais.
• Extraordinario, 2018, Galaxia.

Teatro

• Os homes só contan ata tres, 2005.

Ensaio

• Fermín Bouza Brey. Unha fotobiografía, 1992, Xerais.
• Guía de Santiago de Compostela, 1993.
• Mishima, que existiu nunca, 1995.
• As tres mortes de Lorenzo Varela, 2005.
• A distancia do lobo. Biografía de Uxío Novoneyra, 2010.
• A palabra exacta. Biografía de Lois Pereiro, 2011.

Traducións

• A balada do cárcere de Reading de Oscar Wilde, 2003, Laiovento. Con Amalia Salvador.

Obras colectivas

• Contos eróticos. Eles, 1990, Xerais.
• Chineses, 1996, O Correo Galego.
• A poesía é o grande milagre do mundo / Poetry is the world´s great miracle, 2001, PEN Clube de Galicia.
• Narradio: 56 historias no ar, 2003, Xerais.
• Poetas e Narradores nas súas voces. II, 2006, Consello da Cultura Galega.
• Erato bajo la piel del deseo, 2010, Sial Ediciones.
• Cociñando ao pé da letra, 2011, Galaxia. Colaboración con varios autores sobre poesía e cociña.

• Premio Esquío no 2003, pola obra Fálame.
• Premio Álvaro Cunqueiro no 2004, pola obra Os homes só contan ata tres.
• Premio García Barros no 2010, pola obra Obediencia.
• XIII Premio de Xornalismo Johán Carballeira.
• Premio Narrativa Breve Repsol no 2018.
• Premio da Crítica española 2018 por Extraordinario.

Ligazóns externas

• Ficha do autor en Xerais
• Entrevista de Daniel Salgado en Sermos Galiza