Anita Lutowiecka-Wranicz

Anita Lutowiecka-Wranicz z domu Penner (ur. 1932, zm. 22 września 1991) – polska profesor nauk medycznych, specjalistka dermatologii.

Córka profesora medycyny Jerzego Lutowieckiego. Podczas wojny, z powodu żydowskiego pochodzenia, Anita Penner ukrywała się w mieszkaniu przy ul. Górczewskiej 12/22 Alfreda Lubomira i Wandy Rachalskich – od jesieni 1942 przez blisko dwa lata. Po wybuchu Powstania Warszawskiego, 8 sierpnia 1944 Anita Penner wraz z Wandą Rachalską i drugą ukrywaną Żydówką, 11-letnią Simą Najberg, trafiły do obozu przejściowego w Pruszkowie, skąd po kilku dniach uciekły. Udało im się dotrzeć do zaprzyjaźnionej rodziny Marty i Haliny Orłowskich w Milanówku.

Sima pozostała w Milanówku do 1946, po czym wyjechała do Ramat Ganie w Izraelu. Rachalscy z Anitą po kilku tygodniach przenieśli się do wsi Mogiły. Na przełomie listopada i grudnia 1944 odnalazła ich matka Anity, która odebrała córkę. Matka Anity zginęła w wyniku działań wojennych.

W 1991, staraniem Anity Lutowieckiej-Wranicz, Wanda Rachalska otrzymała od Instytutu Jad Waszem medal Sprawiedliwej wśród Narodów Świata.

Anita Penner (po wojnie Lutowiecka-Wranicz) została profesor medycyny na Akademii Medycznej w Łodzi. Od 1989 do śmierci Anita Lutowiecka-Wranicz kierowała obecną Klinika Dermatologii i Wenerologii.

Anita Lutowiecka-Wranicz, wraz z mężem Tadeuszem, miała syna Jerzego Wranicza, także profesora medycyny.

• Anita Lutowiecka-Wranicz w bazie „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI).
• EwaE. Opawska EwaE., Historia pomocy - Rachalska Wanda, sprawiedliwi.org.pl, wrzesień 2010 [dostęp 2019-11-17] .