Alonso Marcos de Llanes Argüelles

Alonso Marcos de Llanes Argüelles, tamién llamáu Alfonso Marcos Llanes (Noreña, 26 d'abril de 1732-Sevilla, 7 de xineru de 1795) foi un aristócrata, eclesiásticu y escritor español, obispu de Segovia y arzobispu de Sevilla.

De familia noble, nació'l 26 d'abril de 1732 nel palaciu del Rebollín de la villa de Noreña (Asturies). Yera fíu de Menendo de Llanes Campumanes, señor de les cases de Llanes de Vil.layana y Campumanes de Muñón Cimiru y de la torre de Fresnéu, tou nel conceyu de Ḷḷena, el so rexidor perpetuu, y de Teresa Antonia d'Argüelles Cienfuegos y Villazón, señora del palaciu del Rebollín.

En graduándose de bachiller n'Uviéu, foi colexal de San Pelayo n'Salamanca y xuez d'estudios d'esta universidá, y llicencióse en cánones por la d'Ávila. Canónigu doctoral de les catedrales de Palencia y Sevilla, foi diputáu a Madrid por esti cabildru metropolitanu y condecoráu cola gran cruz de la Orde de Carlos III.

El 6 de xunu de 1774 foi nomáu obispu de Segovia, siendo ordenáu'l 28 d'agostu del mesmu añu. Visitó la diócesis y formó el plan d'ereición y dotación de curatos, aprobáu pol rei, y fundó el Seminariu Conciliar de San Frutos y San Ildefonso. Tamién promovio la creación d'una Sociedá Económica d'Amigos del País de la provincia de Segovia en 1776, que finalmente nun consiguió pola oposición de dellos sectores de la ciudá. Nesi mesmu añu ordenó sacerdote al so amigu Antoniu Vidaurre, qu'amás de relixosu foi pintor, poeta y autor dramáticu.

En 1782 foi asistente de fray Pedru Ximénez, prior del monasteriu d'El Escorial nel funeral de la infanta María Lluisa Carlota de Borbón, fía de Carlos IV d'España y de María Lluisa de Parma, acompañando'l cadabre dende'l Palaciu Real de San Ildefonso. Caltener nel cargu hasta l'añu 1783, en que foi treslladáu a l'archidiócesis de Sevilla.

Tomó posesión del so nuevu cargu'l 15 d'avientu. Na diócesis planió un seminariu que nun llegó a fundar, y ye destacable la so participación artística. Intervieno nel solado de la catedral de Sevilla ente 1789 y 1793 y n'otres execuciones nel templu; dotó la biblioteca del palaciu Arzobispal (nel que se caltién una semeya so, obra de Xosé Suárez en 1793) y apurrió numberoses pintures pal palaciu. Coles mesmes, llevó a cabu importantes reformes nel palaciu arzobispal de Umbrete, residencia veraniega de los prelaos, que tamién arriqueció con diversidá d'obres d'arte. Tamién participó nes reformes del conventu del Espíritu Santu y del de Santa María la Real.

Amás, foi proteutor de la Universidá de Sevilla, que-y compensó con «los cuatro borlas», una mención similar al honoris causa. La Hermandá de Los Negrinos de Sevilla clamió-y el so pertenencia a ella, a lo que'l preláu aportó, siendo recibíu como hermanu mayor el 7 de xunetu de 1784, siendo presidente Tomás Baltasar de Morales.

Finó en Sevilla'l 7 de xineru de 1795, siendo soterráu na cripta de la ilesia del Sagrariu de Sevilla. El Mercuriu Históricu y Políticu recoyó la noticia de la so muerte y defínelu nos siguientes términos:

El so zelo pastoral mientres ocupó una y otra Siella foi bien encamentáu, y del dexó munchos y señalaos testimonios: visitó personalmente dambes Diócesis: formó nelles el plan d'ereición y dotación de Curatos, que mereció l'aprobación de SM.: alzó na de Segovia el Seminariu Conciliar, que'l so establecimientu promovía na de Sevilla igualmente que'l plan d'uniones de Capellaníes incongruas del Arzobispáu, dempués de fundar y arriquecer la Biblioteca pública de la Dignidá. La so caridá, mansedume y humildá van faer eterna la so memoria ente los sos diocesanos y los Sacerdotes Franceses emigraos, que lloren la muerte d'un Preláu qu'a toos manifestábase bonable, benignu y caritatible.

Como homenaxe póstumu, la corporación municipal de la so villa natal punxo'l so nome a la biblioteca pública.

• Demostración históricu-canónica-llegal de los reales privilexos y donaciones que fixeron los señores reis San Fernando y Don Alonso'l Sabiu, el so fíu, al reverendu arzobispu y cabildru de Sevilla (Madrid, 1771).
• Exhortación pastoral a los vicarios, cures párrocos, confesores, predicadores y demás fieles del so obispáu, por cuenta de la estensión del Añu Santu (Madrid, 1776).
• Pastoral en que s'espliquen los motivos y los medios por que los fieles tributen a Dios les gracies polos prósperos sucesu de la Monarquía... (Segovia, 1784).
• Plan y decretu de creación y dotación de curatos del arzobispáu de Sevilla (Sevilla, 1791).

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Alonso Marcos de Llanes Argüelles.