Alina Nowicka-Jeżowa

prof. zwycz. dr hab. Alina Nowicka-Jeżowa (ur. 1946), polska literaturoznawczyni (specjalność: literatura i kultura epok dawnych), pedagog, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, w latach 2002-2006 dziekan Wydziału Polonistyki UW. Od 1996 do 2007 roku była kierownikiem Zakładu Literatury i Kultury Dawnej UW, wcześniej pełniła obowiązki m.in. dyrektora Instytutu Literatury Polskiej UW (1993-1996) i kierownika Katedry Literatury Staropolskiej KUL (1991-1993). Obecnie zatrudniona w Zakładzie Literatury Staropolskiej i Oświeceniowej Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu Opolskiego (od 2011).

W 1968 roku ukończyła studia magisterskie w zakresie filologii polskiej i słowiańskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdzie następnie rozpoczęła studia doktoranckie. Kontynuowała je w Warszawie. Pracę doktorską obroniła w 1974 roku.

Od 1973 do 1992 roku pracowała na stanowisku starszego asystenta, a następnie adiunkta i docenta na UW. W 1989 roku uzyskała tytuł doktora habilitowanego, a pięć lat później profesora nauk humanistycznych.

Jest autorką książek poświęconych głównie literaturze epoki baroku (Jan Andrzej Morsztyn i Giambattista Marino. Dialog poetów europejskiego baroku, 2000, praca ukazała się także w języku włoskim; Pieśni czasu śmierci. Studium z historii duchowości XVI-XVIII w., 1992; Sarmaci i śmierć. O staropolskiej poezji żałobnej, 1992) oraz licznych artykułów publikowanych w kraju i za granicą (głównie we Włoszech), a także wydawcą Zbioru rytmów Kaspra Miaskowskiego z serii Biblioteka Pisarzy Staropolskich (1995).

Laureatka m.in. nagród indywidualnych Ministra Edukacji Narodowej 1979 (III stopnia), 1990 (III st), 1993 (I stopnia) i 2001 (za wybitne osiągnięcia naukowe). Członek Polskiej Akademii Umiejętności.