Aleksander Pawlicki

Aleksander Pawlicki (ur. 24 stycznia 1898 w Pułtusku, zm. 14 maja 1933 tamże) – starszy ułan, kawalerzysta Wojska Polskiego, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 24 stycznia 1898 w Pułtusku w rodzinie Franciszka i Julianny z d. Arbuźińska. Absolwent szkoły miejskiej. Szkolił się i później pracował w zawodzie kaflarza. Od jesieni 1918 żołnierz ochotnik w odrodzonym Wojsku Polskim. Służył w 3 pułku ułanów śląskich na froncie polsko-bolszewickim. Brał min. udział w walkach: pod Sokalem, Białą Cerkwią, Berezyną.

Szczególnie zasłużył się: 1 VIII 1920 podczas walk pod wsią Kniaginia z własnej inicjatywy otworzył ogień ze swojego ckm, czym udaremnił oskrzydlenie cofającego się pułku. Za tą postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Po wojnie wrócił do Pułtuska, gdzie pracował w swoim zawodzie. Działał w Związku Legionistów Polskich i Związku Strzeleckim. Zmarł tam 14 maja 1933.

Żonaty z Julianną Boniecką. Dwie córki.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5154
• Krzyż Walecznych

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Bohdan Dobrzyński: Zarys historii wojennej 3-go Pułku Ułanów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918-1920.