Quick Facts
Biography
Aleksander Lewandowski pseud.: „Wiechlina”, „Mozga” (ur. 13 października 1908 w Ryńsku, zm. 20 maja 1948 w Poznaniu) – żołnierz Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, podoficer Armii Krajowej, starszy sierżant piechoty, cichociemny.
Życiorys
Aleksander Lewandowski ukończył w 1922 roku szkołę średnią w Toruniu.
We wrześniu 1939 roku walczył w 17 Pułku Piechoty. 23 września przekroczył granicę polsko-rumuńską. Był internowany w Rumunii. W styczniu 1940 roku dotarł do Francji, gdzie został skierowany do Szkoły Podchorążych Piechoty w Camp de Coëtquidan. Przez Afrykę Północną i Gibraltar przedostał się w sierpniu 1940 roku do Wielkiej Brytanii. Służył w 1. Batalionie Strzelców 1 Brygady Strzelców.
Po konspiracyjnym przeszkoleniu w dywersji został zaprzysiężony 23 września 1943 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza i przeniesiony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Zrzutu dokonano w nocy z 19 na 20 maja 1944 roku w ramach operacji „Weller 18” dowodzonej przez kpt. naw. Kazimierza Wünschego i dostał przydział do Okręgu Polesie AK, gdzie służył jako dowódca plutonu 82 Pułku Piechoty 30 Dywizji Piechoty AK. Ponadto był dowódcą patrolu odpowiedzialnego za nawiązanie kontaktów z Okręgiem Białystok AK (kontakt był nawiązany). Pełnił także funkcję łącznika dowódcy Dywizji ppłk. Henryka Krajewskiego „Leśnego”.
W 1944 roku został aresztowany przez NKWD i zesłany do łagru w ZSRR. Wrócił w 1947 roku. Zmarł na gruźlicę.
Odznaczenia
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie.
Życie rodzinne
Byl synem Jana i Marianny z domu Szkodzińskiej. Przed wojną ożenił się z Ludwiką Konarzewską. Mieli dwóch synów: Gwidona (ur. w 1934 roku) i Witolda (ur. w 1937 roku).
Bibliografia
- Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 3. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2002, s. 66–67. ISBN 8391053547.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1984, s. 353. ISBN 8321105378.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 225.