Adam Fiok

Adam Jan Fiok (ur. 24 czerwca 1933 w Warszawie, zm. 4 września 2000 tamże) – polski elektronik i metrolog, profesor zwyczajny Politechniki Warszawskiej.

Syn Stanisława i Marii z Marszałkowskich. W 1951 zdał maturę w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Władysława IV w Warszawie, a następnie rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, po roku przeniósł się na Wydział Łączności. W 1955 uzyskał tytuł inżyniera łączności, a w 1959 magistra inżyniera łączności o specjalności radiotechnika. W 1964 na Wydziale Łączności obronił pracę doktorską pt. "Analiza biernych filtrowych metod pomiaru parametrów rezonatorów kwarcowych".

Od 1954 był zawodowo związany z Politechniką Warszawską, początkowo jako zastępca asystenta, następnie jako asystent, a od 1959 jako starszy asystent. W 1964 został adiunktem, a w 1974 uzyskał habilitację przedstawiając na Wydziale Elektroniki pracę pt. "Transmisyjne metody pomiaru dwójników wielo rezonansowych". Od 1974 był docentem, w 1991 otrzymał tytuł naukowy profesora i pracował na stanowisku profesora nadzwyczajnego. W 1999 przeszedł na emeryturę, ale pozostał czynny zawodowo na część etatu jako profesor zwyczajny.

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (AII-6-20).

Pracę rozpoczął w Katedrze Urządzeń Radiotechnicznych, a po reorganizacji uczelni w Instytucie Radiotechniki, a dokładnie w podlegających mu w Zakładach: Telewizji, Radiokomunikacji, Elektroakustyki i Miernictwa Piezoelektrycznego. W 1975 został zastępcą dyrektora Instytutu Radioelektroniki ds. dydaktycznych, od 1978 przez cztery lata kierował Zakładem Elektroakustyki. W 1984 ponownie został zastępcą dyrektora, tym razem do spraw nauki, w latach 1985-1997 kierował Zakładem Miernictwa Piezoelektrycznego.

Adam Fiok specjalizował się w miernictwie radioelektronicznym, a szczególnie w modelowaniu oraz teorii i zastosowaniu transmisyjnych metod pomiarów dwójników rezonansowych. Większość publikacji i referatów naukowych poświęcił modelowaniu i pomiarom. Wypromował pięciu doktoratów oraz był opiekunem ponad stu prac dyplomowych inżynierskich i magisterskich.

Stworzył i przez wiele lat kierował zespołem naukowo-badawczym, którego zadaniem było opracowywanie i wdrażanie metod i systemów pomiarowych stosowanych w różnych obszarach radioelektroniki m.in.: budowa na początku lat 60-tych cyfrowych mierników częstotliwości i fazy; stworzenie pod niech lat 60-tych unikalnego systemu do badań jonosfery przez pomiar zmian częstotliwości sygnałów sztucznych satelitów Ziemi; opracowanie w latach 1974-1991 grupy systemów pomiarów rezonatorów kwarcowych w fazie produkcji, a następnie systemów do homologacyjnych pomiarów urządzeń radiokomunikacyjnych.

Adam Fiok opublikował ponad 120 prac naukowych oraz cztery książek:

• "Telewizja — podstawy ogólne" WKiŁ (1992 i 1997),
• "Mała encyklopedia metrologii", WNT 1989 (koordynator i autor),
• "Obliczanie wzmacniaczy i generatorów mocy wielkiej częstotliwości" WNT 1971 (współautor),
• "Podstawy telewizji" WPW 1983, (skrypt).

• sekretarz naukowy (1987-89) i wiceprzewodniczący (1989-95) Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej PAN;
• członek Rady Generalnej i Kolegium Redakcyjnego kwartalnika "Measurement", w ramach IMEKO (Międzynarodowej Konfederacji Pomiarów);
• inicjator, założyciel, w latach 1989-1998 przewodniczący, od 1998 przewodniczący honorowy Komitetu Technicznego TC-4 IMEKO (dotyczącego pomiarów wielkości elektrycznych);
• wiceprzewodniczący POLSPAR (Polskie Stowarzyszenie Pomiarów Automatyki i Robotyki) i przewodniczący Komitetu Pomiarów (1992-2000).
• członkiem i v-przewodniczącym (1993-96) Zarządu Oddziału Warszawskiego PTETiS.
• działacz w Związku Nauczycielstwa Polskiego, jeden z inicjatorów i wiceprzewodniczący Sekcji Nauki ZNP.

• Złoty Krzyż Zasługi (1975),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1984),
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1976),
• Złota Odznaka "Zasłużony dla Politechniki Warszawskiej".

W uznaniu działalności naukowej, dydaktycznej i organizacyjnej otrzymywał nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego i Ministra Edukacji Narodowej (1972, 1975, 1986 i 1992) oraz liczne nagrody Rektora Politechniki Warszawskiej i NOT.