Zygmunt Niedźwiecki

Zygmunt Jan Niedźwiecki (ur. 8 marca 1864 we Lwowie, zm. 28 marca 1915 w Krakowie) – polski prozaik, dziennikarz i tłumacz.

Niemal przez całe życie mieszkał w Krakowie, gdzie zajmował się dziennikarstwem, współpracując głównie z czasopismami Nowa Reforma i Naprzód (od 1896). Wyznawał wówczas idee socjalistyczne.

Był zaangażowany w dziedzinie literackiej od czasów gimnazjalnych. Od 1890 publikował w czasopismach drobne szkice i nowele, zebrane potem w tomie Słońce (1892), co stało się dzięki wsparciu swojego protektora, Mieczysława Pawlikowskiego. Ulegał tendencjom naturalistycznym, prezentując pesymistyczny obraz społeczeństwa i podlegającego zwierzęcym instynktom człowieka. Ogłosił drukiem 19 książek: nowele, fraszki, szkice i humoreski, które zyskały mu znaczną popularność i uznanie.

Dokonywał licznych przekładów, głównie z literatury francuskiej (Daudet, Maupassant, Mendès, Zola) i angielskiej (Twain, Poe).

• Słońce – nowele i szkice (1892)
• Jedyne dzieło – nowele i szkice (1893)
• U ogniska – szkice (1894)
• Grzech – nowele i szkice (1895)
• Sam na sam – nowele i szkice (1895)
• Pneumatyk – nowele i szkice (1896)
• Topielec – nowele i szkice (1897)
• Dobro publiczne – fraszki (1898)
• Sposób na dyabła – szkice (1899)
• Erotyki – opowiadania (1904)
• Nowe erotyki – opowiadania (1908)
• Oczy – tomik obrazków powieściowych
• Pantera – tomik obrazków powieściowych

• Nekrologia. † Zygmunt Niedźwiecki. „Czas”, s. 2, Nr 177 z 30 marca 1915.