Wojciech Ślączka

Wojciech Ślączka (ur. 14 kwietnia 1851 w Brzozowie, zm. 29 kwietnia 1925 w Sanoku) – polski doktor praw, adwokat, oficer, radny powiatowy i miejski w Sanoku, działacz niepodległościowy i społeczny.

Wojciech Ślączka urodził się 14 kwietnia 1851 w Brzozowie. Był synem Antoniego Ślączki (1824-1898, właściciel gruntów, członek Rady c. k. powiatu brzozowskiego z grupy większych posiadłości) i Katarzyny z domu Lorenc (1826-1895) oraz bratem Anny (1852-1895). Ukończył C. K. Gimnazjum w Przemyślu.

W C. K. Armii został mianowany na stopień podporucznika piechoty w rezerwie z dniem 1 listopada 1872. Od tego czasu do około 1881 pozostawał oficerem w rezerwie z przydziałem do 45 pułku piechoty w Sanoku. Po przeniesieniu do C. K. Obrony Krajowej został zweryfikowany w stopniu podporucznika piechoty w rezerwie z dniem 1 listopada 1872. W latach około 1881-1883 pozostawał w grupie oficerów stanu nieaktywnego z przydziałem do galicyjskiego batalionu piechoty obrony krajowej nr 64 w Żółkwi.

W charakterze auskultanta Galicji wschodniej około 1876/1877 był przydzielony do C. K. Sądu Powiatowego w Bóbrce, a około 1877/1878 do C. K. Wyższego Sądu Krajowego we Lwowie. Później uzyskał stopień doktora praw. Pod koniec lat 80.w Sanoku kancelarię adwokacką. Urzędował przy ulicy Tadeusza Kościuszki. Należał do Przemyskiej Izby Adwokatów. Około 1886/1887 figurował jako adwokat jednocześnie przy C. K. Sądzie Powiatowym w Sanoku i przy C. K. Sądzie Powiatowym w Buczaczu. Następnie, od 1887 był adwokatem przy ustanowionym w tym roku C. K. Sądzie Obwodowym w Sanoku, pozostając w tym zawodzie przez wiele kolejnych lat do 1914.

Działał społecznie. 21 maja 1881 został wybrany naczelnikiem ochotniczej straży pożarnej w Sanoku, po czym 13 sierpnia tego roku zrezygnował z tej funkcji wskutek wyjazdu z miasta (następcą został Leopold Biega). Zasiadał we władzach wydziału oraz komisji kontrolującej Koła Towarzystwa Szkoły Ludowej w Sanoku. Był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” (1890, 1906, 1919, 1924). Jego nazwisko zostało umieszczone w drzewcu sztandaru TG Sokół w Sanoku, na jednym z 125 gwoździ upamiętniających członków. W 1904, 1905, 1907 był wybierany członkiem wydziału Bursy Jubileuszowej im. Cesarza Franciszka Józefa w Sanoku. W 1908 był członkiem zarządu powiatowego Kółek Rolniczych w Krośnie. Był członkiem czynnym zwyczajnym Towarzystwa dla Popierania Nauki Polskiej we Lwowie, od 1912/1913 członkiem Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych. 6 maja 1922 został wybrany członkiem wydziału Izby Adwokatów w Przemyślu. Prywatnie zajmował się hodowlą gołębi, królików i kur. Został wiceprezesem założonej 11 stycznia 1903 w Sanoku pierwszej filii lwowskiego Towarzystwa Chowu Drobiu, Gołębi i Królików oraz został jej członkiem. Hodował m.in. kury minorki czarne. Został wiceprezesem sanockiej filii Towarzystwa Chowu Drobiu, Gołębi i Królików we Lwowie. W 1924 subskrybował akcje założonego wówczas Banku Polskiego.

Był działaczem ruchu narodowo-demokratycznego (wraz z nim m.in. Paweł Biedka, Adam Pytel, Aleksander Iskrzycki). Był radnym miejskim: kadencji od 1890, od 1893, od 1897 asesor, kadencje od 1900 (asesor), od 1903, w 1907, w 1910, w 1912 w nowej radzie po przyłączeniu do Sanoka gminy Posada Sanocka, 1914. Został reprezentantem ze strony miasta na organizowany w Sanoku w dniach 23-25 lipca 1904 zjazd delegatów ochotniczych straży pożarnych. Około 1906 został asesorem w magistracie miasta Sanoka. W 1912 został wybrany członkiem Rady c. k. powiatu sanockiego z grupy gmin miejskich.

W latach 1904-1908 był wydawcą pisma „Gazeta Sanocka”, którego redaktorem był Aleksander Piech. Był redaktorem merytorycznym „Tygodnika Ziemi Sanockiej”. W listopadzie 1895 został wybrany członkiem wydziału Towarzystwa Kasyna w Sanoku. W 1904 został wybrany jednym z dyrektorów Towarzystwa Kasy Zaliczkowej w Sanoku na okres sześciu lat. Był członkiem zwyczajnym Macierzy Szkolnej dla Księstwa Cieszyńskiego. Był jednym z założycieli stowarzyszenia Towarzystwo Młodzieży Polskiej „Znicz” w Sanoku, powołanego 17 lipca 1904, zostając jego członkiem wspierającym, a na początku 1905 został wybrany członkiem sądu polubownego tej organizacji. Był członkiem komisji rewizyjnej Towarzystwa Pszczelniczo-Ogrodniczego w Sanoku, członkiem komitetu organizacyjnego Krajowy Zjazd Strażacki w Sanoku zorganizowany w lipcu 1904. Na przełomie lipca i sierpnia 1911 został członkiem rady nadzorczej Domu Handlowo-Przemysłowego w Sanoku. 15 marca 1904 został wybrany przewodniczącym (prezesem) dyrekcji założonej w tymże roku Kasy Oszczędności Miasta Sanoka i pełnił to stanowisko w kolejnych latach. Od około 1911 był członkiem wydziału Związku Galicyjskich Kas Oszczędności we Lwowie.

Po wybuchu I wojny światowej od 18 września 1914 przebywał w Pradze. W czasie wojny, po utworzeniu Naczelnego Komitetu Narodowego, został członkiem Powiatowego Komitetu Narodowego w Sanoku. 20 października 1918 stanął na czele Komitetu (Towarzystwa) Samoobrony Narodowej (wraz z nim funkcjonowały w nim osobistości miejskie, m.in. Paweł Biedka, Feliks Giela, Michał Słuszkiewicz, Adam Pytel, Jan Rajchel, Karol Zaleski oraz wojskowi kpt. Antoni Kurka i kpt. Franciszek Stok), który 31 października/1 listopada 1918 dokonał bez walk przejęcia władzy w Sanoku. Był radnym pierwszej powojennej kadencji od 1919, od 1924.

Zmarł 29 kwietnia 1925 w Sanoku w wieku 74 lat. Został pochowany w głównej alei cmentarza przy ul. Rymanowskiej w Sanoku po pogrzebie pod przewodnictwem ks. Franciszka Witeszczaka, obok zmarłej przeszło 20 lat wcześniej żony Bronisławy. Oba nagrobki wykonał artysta rzeźbiarz Józef Aszklar. Zostały uznane za obiekty zabytkowe i podlegają ochronie prawnej.

Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z około 1905 Wojciech Ślączka został uznany przynależnym do gminy Sanok. Był żonaty z Bronisławą z domu Mysłowską herbu Nałęcz (ur. 1856 w Brzostku, zm. 28 lutego 1903 w Sanoku). Ich dziećmi byli: Kazimierz (ur. 1885 w Buczaczu, zm. 1971, inżynier, oficer Legionów Polskich, kapitan rezerwy Wojska Polskiego), Zofia (zm. 1890 w wieku 3 lat), Klementyna (zmarła w 1893 w wieku 2 lat), Janina (nauczycielka, od około 1911 w trzyklasowej szkoły wydziałowej męskiej w Sanoku połączonej z czteroklasową szkołą pospolitą w Sanoku), Aleksander (1893-1940, lekarz, jeden z twórców neurochirurgii polskiej, kapitan Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej, Roman (1895-1967, adwokat i radca prawny z tytułem doktora, działający w Gdyni). Wkrótce po śmierci żony Bronisławy 18 czerwca 1904 Wojciech Ślączka ożenił się powtórnie i do końca życia był żonaty z Heleną Józefą z domu Pollak (ur. 1867, córka Karola, siostra Karola i Michała), nauczycielką w trzyklasowej szkole wydziałowej żeńskiej połączonej z czteroklasową szkołą pospolitą w Sanoku. Rodzina Ślączków zamieszkiwała w Sanoku w kamienicy przy ulicy Tadeusza Kościuszki, gdzie obecnie pod numerem 26 mieści się główny oddział sanockiej poczty (po II wojnie światowej gmach został przejęty od dr. Romana Ślączki).