Telesfor Piecuch

Telesfor Władysław Piecuch (ur. 27 lutego 1928 w Wilcznie) – polski chirurg, profesor doktor habilitowany nauk medycznych, pułkownik w stanie spoczynku, były Kierownik Kliniki Chirurgicznej 4 Wojskowego Szpitala Klinicznego z Polikliniką we Wrocławiu, były Główny Chirurg Śląskiego Okręgu Wojskowego, były członek Rady Wydziału Lekarskiego Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi, członek Towarzystwa Chirurgów Polskich od 1957 r.

Syn Władysława, nauczyciela i Władysławy z domu Walkowskiej. Do wybuchu II wojny światowej ukończył 4 klasy szkoły podstawowej. W czasie okupacji, po ukończeniu 14 roku życia, pracował w mleczarni w Cieninie Kościelnym i Radolinie, aby nie zostać wywiezionym do pracy w Niemczech, co dwa lata wcześniej spotkało jego starszego brata Zdzisława. Pod koniec okupacji przymusowo pracował przy budowie okopów. W 1945 r. zaczął uczęszczać do Gimnazjum i I Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Kościuszki w Koninie, które ukończył maturą w 1948 r. Początkowo planował zostać pilotem wojskowym. Z powodu wady wzroku musiał zrezygnować z kariery pilota i zdecydował się studiować medycynę. W 1948 r. rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu, a następnie Akademii Medycznej w Poznaniu. Dyplom lekarza z numerem 1044/53 uzyskał 3.09.1953 r. Przez cały okres studiów bardzo pomagali mu Rodzice oraz Siostra Halina.

Całe jego życie zawodowe związane było z chirurgią. Najpierw z nakazu pracy w latach 1953–1956 pracował jako asystent Oddziału Chirurgicznego Szpitala Miejskiego w Gorzowie Wielkopolskim. W latach 1955–1956 kierował pogotowiem ratunkowym w Gorzowie Wielkopolskim. Przez miesiąc pełnił też funkcję ordynatora w Szpitalu Powiatowym w Krośnie Odrzańskim. Następnie, od 1.10.1956 r. po wygraniu konkursu na stanowisko asystenta (Kierownik prof. dr hab. Zdzisław Jezioro), został zatrudniony w III Klinice Chirurgicznej Akademii Medycznej we Wrocławiu. Od maja 1957 r. odbywał okresową służbę wojskową, pracując jako asystent Oddziału Chirurgicznego Wojskowego Szpitala Okręgowego we Wrocławiu (Ordynator prof. dr hab. Tadeusz Orłowski). W 1959 r. związał się na stałe z wojskiem i ze Szpitalem Wojskowym we Wrocławiu. W tamtym czasie został skierowany na przeszkolenie w charakterze starszego lekarza pułku w Leśnicy. Przez dwa miesiące pełnił funkcję ordynatora Szpitala Wojskowego w Żarach. W 1978 r. awansował do stopnia pułkownika oraz Kierownika Kliniki Chirurgicznej, którą zorganizował w czasie, gdy Wojskowy Szpital Okręgowy uzyskał status szpitala klinicznego. Kliniką Chirurgiczną kierował do 1994 r. W tym czasie wykonano około 25 000 operacji z zakresu chirurgii ogólnej, chirurgii naczyniowej i torakochirurgii, przeszkolono około 3000 studentów oraz około 300 lekarzy na stażach. Z zawodem chirurga rozstał się 30.11.1999 r.

Pierwszy stopień specjalizacji z zakresu chirurgii ogólnej uzyskał w 1957 r., drugi stopień w 1960 r. Przed tymi egzaminami odbył kursy szkoleniowe w klinikach prof. Wiktora Brossa, prof. Jana Nielubowicza, prof. Adama Piskorza, prof. Klemensa Skóry i prof. Zygmunta Szydłowskiego, prof. Henryka Kusia, prof. Michała Kraussa oraz doktora Mariana Wruka. Doktorat obronił w 1967 r. (promotor prof. dr hab. Wiktor Bross), habilitował się w 1976 r. W 1986 r. objął stanowisko docenta. W 1989 r. uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego.

Dorobek naukowy obejmuje 145 publikacji i 215 wystąpień na konferencjach, zjazdach i sympozjach naukowych. Wypromował 6 doktorów nauk medycznych oraz był opiekunem 1 habilitacji. Opracował 26 recenzji doktorskich, habilitacyjnych i profesorskich. W 1979 r. został członkiem Rady Wydziału Lekarskiego Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi. Od tego czasu egzaminował z chirurgii studentów kończących Wojskową Akademię Medyczną w Łodzi. Równocześnie był członkiem Komisji Egzaminacyjnej na I i II stopień chirurgii ogólnej, a następnie przewodniczył Komisji Egzaminacyjnej na I stopień chirurgii. W 1957 r. został członkiem Towarzystwa Chirurgów Polskich, w tym przez dwie kadencje był członkiem Zarządu Oddziału Dolnośląskiego i przez jedną kadencję Zarządu Sekcji Chirurgów Wojskowych Towarzystwa Chirurgów Polskich. W 1968 r. został członkiem Sekcji Torakochirurgicznej Towarzystwa Chirurgów Polskich, w 1983 r. członkiem Sekcji Chirurgii Onkologicznej Towarzystwa Chirurgów Polskich, a także członkiem Stowarzyszenia Kombatantów Misji Pokojowych ONZ. Był organizatorem posiedzeń naukowych Dolnośląskiego Oddziału Towarzystwa Chirurgów Polskich oraz konferencji chirurgów wojskowych.

Pełnił także obowiązki Głównego Chirurga Śląskiego Okręgu Wojskowego. W 1975 r. odbył kurs chirurgii polowej w Wojskowej Akademii Medycznej w Leningradzie, przez pół roku w 1976 r. był żołnierzem ONZ, kierując Oddziałem Chirurgicznym polowego szpitala w Ismailii w Egipcie, a także pełnił funkcję zastępcy komendanta tego szpitala. Prowadził także zajęcia z chirurgii polowej w Studium Wojskowym Akademii Medycznej we Wrocławiu.

Główne kierunki pracy zawodowej i naukowej

• Rany postrzałowe, w tym badania nad tzw. jamą czasową (rozprawa habilitacyjna)
• Obrażenia wielonarządowe
• Leczenie operacyjne chorób tarczycy z wdrożeniem własnych usprawnień w resekcji wola, a także w sposobie drenażu rany operacyjnej
• Leczenie operacyjne nadnerczy
• Leczenie operacyjne nowotworów sutka z wczesnym zastosowaniem metody Pateya w raku
• Leczenie operacyjne chorób dróg żółciowych (rozprawa doktorska Ludwika Sytego) z wczesnym zastosowaniem technik laparoskopowych oraz operacje naprawcze łącznie z zabiegiem sposobem Rodney-Smitha, rzadko zespolenia przewodowo-dwunastnicze, ze względu na niepożądane skutki tej metody
• Leczenie operacyjne chorób przełyku, w tym nowotworów oraz kurczu wpustu, a także przepuklin rozworu przełykowego przepony
• Leczenie operacyjne żołądka (rozprawa doktorska Andrzeja Martina), w tym resekcje żołądka sposobem Rydygiera lub Billrotha II z dodaniem zespolenia międzyjelitowego sposobem Brauna i zastosowaniem staplera do zwężania żołądka
• Wykonywanie całkowitej resekcji żołądka z wykorzystaniem zespoleń typu Omega lub Ypsilon, preferowanych z powodu ich antyrefluksowości
• Leczenie operacyjne jelita grubego łącznie z proktokolektomią, z wykonywaniem „J” zbiornika na jelicie cienkim, oraz zespolenia osiowego w resekcjach jelita cienkiego
• Leczenie operacyjne przepuklin brzusznych, zwłaszcza pachwinowych (rozprawa doktorska Henryka Widery), m.in. wprowadzenie metody Shouldice’a
• Zapoczątkowanie metod siatkowych, na przykład sposobem Lichtensteina i innych oraz technik laparoskopowych
• Leczenie operacyjne żylaków kończyn dolnych (rozprawa habilitacyjna Romana Jaworskiego), stripping, flebektomia i podwiązywanie żył przeszywających
• Zagrożenia zakrzepowo-zatorowe w chirurgii (rozprawy doktorskie Marka Syski i Jana Cianciary)
• Chirurgia tętnic obwodowych, w tym operacje w zespole Leriche’a i w tętniakach aorty brzusznej
• Sympatektomia lędźwiowa i piersiowa z dostępu pachowego
• Resekcja tkanki płucnej różnej rozległości
• Leczenie operacyjne guzów śródpiersia

Przykłady ciekawszych zabiegów operacyjnych:

• Operacja rozległego naczyniaka jamistego odbytnicy u chłopca z zastosowaniem zespolenia z odbytem typu „pull-through”
• Zaszcie rany serca z wynikiem pomyślnym
• Operacje w zespole łuku aorty
• Operacje w przetrwałym przewodzie Botalla
• Operacje w koarktacji aorty
• Usunięcie nasieniaka śródpiersia
• Ponadto wraz z informatykami, opracował system komputerowej rejestracji, opisu i analiz zabiegów chirurgicznych „Chirurgia”.

Od 1956 r. żonaty z Hanną z domu Rogalewicz, z którą ma syna Piotra Piecucha i córkę Katarzynę Tyszkowską. Ma dwie dorosłe wnuczki.

Odbył kurs szybowcowy, uprawiał wioślarstwo, koszykówkę, tenis, turystykę górską, pływanie, uczył się gry na skrzypcach, należał do harcerstwa (drużynowy). Interesuje się także fotografią i ogrodnictwem.

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal ONZ W Służbie Pokoju
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Odznaka honorowa „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”
• Złota Odznaka „Zasłużony dla województwa wrocławskiego i miasta Wrocławia”
• Nagroda Szefa Sztabu Generalnego WP za najlepszą pracę habilitacyjną w 1976/77 r.

• Prof. dr hab. n. med. Telesfor Władysław Piecuch w bazie „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI).
• TelesforT. Piecuch TelesforT., Rana postrzałowa. Własne badania doświadczalne nad fenomenem postrzałowej jamy czasowej, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, ISBN 978-83-200-5756-0 .
• Wspomnienia 90-letniego chirurga wojskowego - przyczynek do historii chirurgii polskiej XX wieku. (str. 8). Skalpel. [dostęp 2018-07-10].
• Jubileusz 90-lecia urodzin płk. rez. prof. dr hab. Telesfora Piecucha na Wydziale Wojskowo-Lekarskim Uniwersytetu Medycznego w Łodzi.. [dostęp 2018-06-12].
• Uroczystość 90 urodzin w 4 Wojskowym Szpitalu Klinicznym we Wrocławiu.. [dostęp 2018-05-29].
• 70-lecie 4 Wojskowego Szpitala Klinicznego z Polikliniką we Wrocławiu.. [dostęp 2018-01-04].
• Gala 70-lecia 4 Wojskowego Szpitala Klinicznego oraz święto wojskowej służby zdrowia.. [dostęp 2018-04-25].
• Historia 4 Wojskowego Szpitala Klinicznego z Polikliniką we Wrocławiu.. [dostęp 2018-01-04].
• Klub Torakochirurgów. [dostęp 2018-01-04].
• Funkcjonowanie ochrony zdrowia w Gorzowie Wielkopolskim w latach 1950–1956. [dostęp 2018-01-04].