Santiago Méndez Vigo

Santiago Méndez de Vigo y García de San Pedro (Uviéu, 25 de xunetu de 1790-Madrid, 19 de xineru de 1860) foi un militar mariscal de campu y políticu español.

Participó na guerra de la Independencia española como capitán del reximientu d'infantería de Cuadonga onde combatíó na frontera ente Asturies y la provincia de Llión, según nel puertu de Payares, Cabezón del Sal, Cuadonga, Medina del Campo y Alba de Tormes. En 1810 treslladar al reximientu de L'Infiestu, participando en tola campaña escontra'l sur por Castiella y Llión y Estremadura, hasta Tarifa, algamando'l grau de teniente coronel y siendo distinguíu como Beneméritu de la Patria. En 1813 y dende el sur de la península ibérica siguió les operaciones pa la espulsión del exércitu francés dende Andalucía, Castiella-La Mancha, provincia de Valencia, Aragón y Cataluña. En 1814, al frente del reximientu de Granaderos siguió combatiendo, pasando a Francia por Irún. Al terminar la guerra xubió a coronel.

Casado en 1817 con Ana Isabel Pérez Osorio y Zayas, retirar a Sevilla a vivir en 1826. En 1834 foi destináu a la Plana Mayor de Mandu del Ministeriu de la Guerra. Tres la muerte de Fernandu VII foi promovido a comandante xeneral de la Guardia Real pola rexente María Cristina. Col primer reximientu de la Guardia Real participó nel bandu cristino na Primer Guerra Carlista, fundamentalmente en Navarra, siendo destacada'l so llabor nel llevantamientu del primer sitiu de Bilbao, l'aición de la Vienta de Echavarri y otres, poles que mereció l'ascensu a xeneral

Ocupó brévemente la cartera de Guerra ente'l 8 de xunu y el 4 de xunetu de 1836, siendo presidente del Gobiernu Francisco Javier de Istúriz. Tuvo qu'intervenir nel motín de la Granxa de San Ildefonso devolviendo personalmente a María Cristina, rexente, a Madrid. Participó tamién na Segunda Guerra Carlista y na derrota de la Espedición Real del pretendiente carlista. En 1845 foi designáu senador vitaliciu, cargu qu'ocupó hasta'l so fallecimientu.

Ente 1840 y 1844 foi nomáu gobernador de Puertu Ricu, dómina na que fundó'l pueblu de Santa Isabel de Coamo y la Casa de Beneficencia en San Juan. Tamién collaboró na recuperación del pueblu de Mayagüez tres el fueu de 1841 y facilitó la reorganización de la Sociedá Económica d'Amigos del País. Tamién creó la Comisión Directiva de Caminos y Canales; patrocinó un proyectu pa crear un cuerpu de bomberos; prohibió los xuegos d'azar; autorizó la reconstrucción de la carretera de la Capital a Martín Peña; reparó'l Cuartel de les Milicies y l'empedriáu de la Capital.