Marian Beck

Marian Beck pseud. Edward (ur. 10 lutego 1907 w Warszawie, zm. 27 grudnia 1969 tamże) – oficer UB i MO.

Syn Edwarda i Józefy. Skończył szkołę podstawową i praktykę malarską, był lakiernikiem w fabryce w Pruszkowie. W 1922 wstąpił do PPS i Organizacji Młodzieżowej TUR, a w 1926 przeszedł do związanej z KPP PPS-Lewicy. Jesienią 1928 zwolniony z pracy za działalność polityczną, wrócił do Warszawy i został malarzem przy budowie fabryki, IX 1929 zwolniony z pracy, od marca 1930 ponownie w Pruszkowie, gdzie był kierownikiem działu lakierniczego fabryki Stowarzyszenia Mechaników Polskich. Działacz (1935–1938) i członek zarządu Stowarzyszenia Rzemieślników. Działał również w MOPR i współpracował z KPP.

W styczniu 1942 współorganizował PPR w Pruszkowie, rozbudowywał komórki PPR w fabryce Stowarzyszenia Mechaników Polskich, od maja 1942 członek komitetu PPR w Pruszkowie. Organizował grupy wypadowe GL, brał udział w akcjach kolejowych GL na linii przemysłowej okręgu Warszawa-Podmiejska, m.in. w wysadzaniu pociągu na linii Ołtarzew-Ożarów wiosną 1943 i w walce z niemieckim garnizonem w Piastowie.

Współorganizował drukarnię okręgu, w której drukowano pismo GL „Żołnierz w boju”, jesienią 1943 wstąpił do oddziału partyzanckiego GL z powodu ścigania go przez Gestapo. Od stycznia 1944 w Siedlcach, potem w Parczewie. Po usunięciu Niemców z Lublina 25 lipca 1944 zgłosił się w tym mieście do pracy w Resorcie Bezpieczeństwa Publicznego. Skończył kurs NKWD w Kujbyszewie, został mianowany majorem i przydzielony do Grupy Operacyjnej UB skierowanej w styczniu 1945 do województwa poznańskiego.

21 stycznia 1945 został szefem PUBP w Krotoszynie. 20 grudnia 1945 mianowany zastępcą szefa WUBP w Poznaniu, 15 listopada 1946 przeniesiony do centrali MBP w Warszawie, gdzie został naczelnikiem Wydziału Mundurowego, a od stycznia 1948 kierownikiem Centralnej Składnicy Uzbrojenia.

26 kwietnia 1950 aresztowany i na 1,5 roku uwięziony, później zwolniony po uznaniu fałszywości zarzutów. 1952–1955 był prezesem Spółdzielni Malarzy i Lakierników w Warszawie. W 1956 przyjęty do służby w MO, został naczelnikiem Służby Uzbrojenia w Komendzie Wojewódzkiej MO w Warszawie.

Od 1960 na emeryturze, a od 1967 na rencie dla zasłużonych. Był odznaczony m.in. Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy (1946) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Pochowany na wojskowych Powązkach (kwatera 31A-2-4).

• Aparat bezpieczeństwa w Polsce. Kadra kierownicza (1944-1956) t. I, red. Krzysztof Szwagrzyk, Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2005.
• Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 1, Warszawa 1985.