Maria Lipszyc-Balsigerowa

Maria Lipszyc-Blasigerowa (ur. jako Malka Lipschütz 15 lipca 1870 albo 1876 w Bochni, zm. prawdopodobnie 29 czerwca 1944 w KL Ravensbrück) – polska socjolożka, działaczka społeczna i polityczna pochodzenia żydowskiego, emancypantka, współtwórczyni polskiej socjologii empirycznej.

Studia zaczęła przed 1900 w Berlinie (ekonomia), a zakończyła w Zurychu, na tamtejszym uniwersytecie, gdzie doktoryzowała się z nauk społecznych w 1901 pod kierunkiem Heinricha Herknera. Podczas nauki angażowała się w ruch socjalistyczny oraz zainteresowała się zagadnieniami bezrobocia i migracji. Wstąpiła też do Zagranicznego Związku Socjalistów Polskich (1899) – potem był to Oddział Zagraniczny PPS. Pisywała artykuły do „Ogniwa” i „Naprzodu”, które były czasopismami o charakterze lewicowym. Działała też na polu emancypacji kobiet – opublikowała m.in. analizę porównawczą Stanowisko kobiety wobec prawa cywilnego. Pracowała nad wniesieniem zmian do austro–węgierskiego kodeksu cywilnego. W 1908 przeniosła się do Krakowa, gdzie wykładała ekonomię i socjologię na Uniwersytecie Ludowym im. A. Mickiewicza. Zapisała się do Organizacji Kobiecej Polskiej Partii Socjalno–Demokratycznej. Pracowała także w Polskim Towarzystwie Emigracyjnym. Po 1918 przeprowadziła się do Warszawy, gdzie pracowała w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej oraz współpracowała z Polskim Towarzystwem Polityki Społecznej. Była członkinią PPS i aktywną propagatorką lokatorskiego ruchu spółdzielczego. Tłumaczyła zagraniczne teksty naukowe z nauk społecznych. Wprowadzała nowe standardy empirycznych badań socjologicznych. Współpracowała w tym zakresie z Instytutem Gospodarstwa Społecznego.

Jej losy w czasie okupacji niemieckiej nie są znane. Gestapo aresztowało ją w 1943 i osadziło na Pawiaku, a potem została przeniesiona do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, gdzie zmarła.

W 1903 wyszła za mąż za Hermana Balsigera, z którym studiowała. W 1904 urodziła jedyną córkę, Jadwigę, która zmarła w 1916. Z mężem rozstała się w 1908.