Kazimierz Jaklewicz

Kazimierz Jaklewicz (ur. 28 listopada 1907 w Sosnowcu, zm. 7 kwietnia 1982 w Sopocie) – podpułkownik dyplomowany obserwator Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Był synem Józefa. Był absolwentem Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. 15 sierpnia 1930 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1930 i 181. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a minister spraw wojskowych wcielił do 14 pułku piechoty we Włocławku. Z dniem 1 czerwca 1931 został skierowany na 8-miesięczny kurs aplikacyjny obserwatorów balonowych przy 1 batalionie balonowym w Toruniu. Z dniem 15 kwietnia 1932 przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów aeronautycznych, z jednoczesnym przeniesieniem do 1 batalionu balonowego. 12 marca 1933 został mianowany porucznikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 46. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych. Następnie został przeniesiony do 6 pułku lotniczego we Lwowie. W marcu 1939 służył w 64 eskadrze liniowej na stanowisku oficera taktycznego. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 41. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa, grupa liniowa

31 sierpnia eskadra została przemianowana w 64 eskadrę bombową wyposażoną w lekkie samoloty bombowe PZL.23 Karaś i wchodzącą w skład VI dwizjonu bombowego lekkiego. W kampanii wrześniowej Jaklewicz dowodził 2 września jednym z ataków na kolumnę pojazdów pancernych na szosie Częstochowa-Kłobuck doprowadzając do ich rozproszenia i częściowego zniszczenia. 7 września dowodził atakiem na niemieckie kolumny pancerne poruszające się w kierunku Różana. W drodze powrotnej został zaatakowany przez Messerschmitta Bf 109, który zestrzelił jego strzelec kpr. Kondras. 14 września dowodził atakiem ostatnich ośmiu sprawnych Karasi na kolumny pancerne nieprzyjaciela w rejonie Rawy Ruskiej. Tego samego dnia objął dowodzenie 65 eskadrą bombową pozbawioną już większości sprzętu. Razem z personelem eskadry 18 września 1939 przeszedł w Kutach granicę polsko-rumuńską.

Z Rumunii przedostaje się do Francji, gdzie służył w Oddziale V Sztabu w Paryżu. Po upadku Francji przedostał się do Anglii, gdzie otrzymał numer służbowy P-1434 w Polskich Siłach Powietrznych. Został przeszkolony w 18 Jednostce Szkolenia Bojowego (18 OTU) w bazie RAF Bramcote. Od 15 marca 1941 służył jako nawigator w 305 dywizjonie bombowym. W tym samym miesiącu został mianowany na stopień majora. 19 czerwca po nalocie na Bremę samolot z Jaklewiczem został strącony przez niemieckiego myśliwca nad Holandią koło miejscowości Hoogkarspel. Czterech z sześciu członków załogi się uratowało skacząc na spadochronach, ale zostali złapani przez Niemców. Jaklewicz do wyzwolenia przebywał w obozie jenieckim Stalag Luft III w Żaganiu .

Po wyzwoleniu obozu powrócił do Wielkiej Brytanii. Od 17 września 1945 do 7 kwietnia 1946 był słuchaczem VII Kursu Wyższej Szkoły Lotniczej w Weston-super-Mare. Następnie pełnił funkcję signal leadera w Kwaterze Głównej 1 Grupy RAF. W 1947 wrócił do Polski. Został zdemobilizowany w stopniu podpułkownika i podjął pracę w budownictwie. Zamieszkał w Sopocie.

Jaklewicz, jako najstarszy stopniem wojskowym spośród żyjących wówczas oficerów byłego 6 Pułku Lotniczego we Lwowie, doprowadził do wzniesienia Pomnika Lotników Polskich w Oleśnie na grobie lotników poległych w dniu 2 września 1939. Pomagał też przy powstawaniu tablic pamiątkowych pamięci lotników z brygady bombowej. Dnia 7 kwietnia 1982 zmarł nagle w Sopocie.

• Por. obs. bal. Jaklewicz Kazimierz, Wyjdźmy w teren, Przegląd Lotniczy; Wiadomości Techniczne Lotnictwa, Sierpień 1935, Nr 8.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Medal Lotniczy (dwukrotnie)

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• WacławW. Król WacławW., Zarys działań polskiego lotnictwa w Wielkiej Brytanii 1940 – 1945, WKŁ .
• Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4. OCLC 69601095.
• Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w Wojnie Obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0795-7. OCLC 830072566.
• Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
• KrzysztofK. Mroczkowski KrzysztofK., AndrzejA. Olejko AndrzejA., Nocnych Lotów Świadectwa, Polskie Dywizjony Bombowe w latach drugiej wojny światowej we wspomnieniach, Kraków: Acta Aeronautica, Muzeum Lotnictwa w Krakowie, 2011, ISBN 978-83-931259-1-3 .
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.