Zygmunt Łukawski

W 1956 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po studiach rozpoczął pracę na stanowisku asystenta w Zakładzie Historii Narodów ZSRR. W 1964 obronił pracę doktorską pod tytułem: Koło Polskie w rosyjskiej Dumie Państwowej w latach 1906-1909. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1970 na podstawie rozprawy: Polacy w rosyjskim ruchu socjaldemokratycznym w latach 1883-1893. W 1971 otrzymał stanowisko docenta, a w 1981 tytuł profesora nadzwyczajnego.

Pełnił szereg funkcji w Instytucie Historii UJ, w latach 1980-1984 był zastępcą dyrektora Instytutu. Od 1987 kierował Zakładem Historii Europy Wschodniej. Jako badacz stosunków polsko-rosyjskich pełnił szereg funkcji społecznych. Był m.in. przewodniczącym Rady Naukowej Muzeum Lenina w Krakowie, a także wiceprzewodniczącym Komisji Historycznej Polsko-Radzieckiej. Zasiadał także w Radzie Narodowej m. Krakowa.

W życiu prywatnym był żonaty, miał dwoje dzieci. Zginął w wypadku samochodowym.

• 1967: Koło Polskie w rosyjskiej Dumie Państwowej w latach 1906-1909
• 1970: Polacy w rosyjskim ruchu socjaldemokratycznym w latach 1883-1893
• 1978: Ludność polska w Rosji 1863-1914
• 1981: Historia Syberii
• 1984: Polacy w rosyjskim ruchu rewolucyjnym 1894-1907

• Mieczysław Tanty, Zygmunt Łukawski (nekrolog), Studia z dziejów ZSRR i Europy Środkowej XXVI: 1991
• Zygmunt Łukawski w bazie „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI).