Zygmunt Semerga

Zygmunt Antoni Semerga, ps. „Zygmunt Goszczyński” (ur. 4 marca 1896 w Śniatynie, zm. 18 lutego 1979) – pułkownik Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 4 marca 1896 w Śniatynie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana i Marii z Dutczaków.

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 3. kompanii I baonu 4 pułku piechoty Legionów Polskich. 1 sierpnia 1915 został ranny w bitwie pod Jastkowem. 24 maja 1918 został wykazany, w stopniu plutonowego, w indeksie legionistów przekazanym do Centralnego Urzędu Ewidencyjnego przez c. i k. Komendę marszałka polnego porucznika Schillinga (niem. kommando FML Schilling).

17 października 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich pełniący służbę w 31 pułku piechoty został mianowany z dniem 1 listopada 1919 podporucznikiem w piechocie. W szeregach tego pułku walczył na wojnie z bolszewikami, a za wykazane męstwo został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Po zakończeniu wojny kontynuował służbę wojskową w macierzystym pułku jako oficer zawodowy. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1489. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W listopadzie 1924 został przydzielony z 31 pp do Powiatowej Komendy Uzupełnień Łask w Sieradzu na stanowisko oficera instrukcyjnego. W marcu 1926, w związku z likwidacją stanowiska oficera instrukcyjnego, wrócił do macierzystego pułku w Łodzi. 18 lutego 1928 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1928 stopień majora w korpusie oficerów piechoty i 130. lokatą. W kwietniu 1928 został przeniesiony do 54 pułku piechoty w Tarnopolu na stanowisko oficera sztabowego pułku. W lipcu 1929 został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu, a w październiku 1931 na stanowisko obwodowego komendanta Przysposobienia Wojskowego. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 17. lokatą w korpusie oficerów. W marcu 1939 pełnił służbę w 51 pułku piechoty w Brzeżanach na stanowisku I zastępcy dowódcy pułku.

W trzeciej dekadzie sierpnia 1939 objął dowództwo 216 pułku strzelców i na jego czele walczył w kampanii wrześniowej. Do zakończenia II wojny światowej był internowany na terytorium Królestwa Węgier. Był tam członkiem grupy polskich oficerów powiązanej z Komendą Obrońców Polski w Lublinie. Po zakończeniu wojny wrócił do kraju i został przyjęty do Ludowego Wojska Polskiego. Dowodził 48 pułkiem piechoty, a następnie 54 pułkiem piechoty w Mrągowie.

Zmarł 18 lutego 1979. Został pochowany na cmentarzu parafii św. Mikołaja przy ul. Mickiewicza 5 w Chrzanowie. W tym samym grobie została pochowana Anna Semerga (1898–1965), nauczycielka.

Był żonaty, miał troje dzieci: Wacławę (ur. 20 września 1922), Mariana (1924–1998), architekta i Krystynę (ur. 26 marca 1931).

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5122
• Krzyż Niepodległości – 15 kwietnia 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
• Krzyż Walecznych dwukrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi – 16 marca 1934 „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego i wychowania fizycznego”
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal Zwycięstwa

25 czerwca 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości ponownie rozpatrzył jego wniosek lecz Krzyża Niepodległości z Mieczami nie przyznał.

• Semerga Zygmunt Antoni. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.64-5514 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-08].
• VI Lista strat Legionów Polskich od 1 maja do 1 lipca 1915. Piotrków: Centralny Urząd Ewidencyjny Departamentu Wojskowego NKN, 1916-07-01.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Departament Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1935.
• Ryszard Dalecki: Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r.. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1989. ISBN 83-03-02830-8.
• Feliks Libert: Zarys historji wojennej 31-go pułku strzelców kaniowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Piotr Matusak: Plany odtworzenia WP przez ruch oporu poza granicami ziem polskich w latach 1939–1945. W: Si vis pacem, para bellum : bezpieczeństwo i polityka Polski : księga jubileuszowa ofiarowana profesorowi Tadeuszowi Dubickiemu. Robert Majzner (red. nauk.). Częstochowa – Włocławek: Akademia im. Jana Długosza w Częstochowie, 2013. ISBN 978-83-7455-329-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
• Ryszard Tomkiewicz. Władysław Dudziak, Wspomnienia z lat 1945–1948. „Rocznik Ziem Zachodnich”. 2, 2018. Wrocław: Ośrodek „Pamięć i Przyszłość”. ISSN 2544-8714. 
• SławomirS. Żurawlow SławomirS., Pododdziały Ochrony Pogranicza w Jaworzynce, Istebej i Koniakowie – Rys historyczny 1922–2008, Gliwice: Gminny Ośrodek Kultury w Istebnej, 2011 .