Quick Facts
Biography
Zygmunt Ignacy Badowski (ur. 9 lutego 1875 w Warszawie, zm. 30 grudnia 1959 tamże) – polski malarz, pedagog.
Życiorys
Syn Pawła (1821–1904) i pisarki Eweliny z Łaszczewskich (1838–1918). Od 1891 przez dwa lata uczył się w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona, a następnie w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni Władysława Łuszczkiewicza. Naukę kontynuował w Paryżu, w szkole Viti u Raphaëla Collina. W międzyczasie podróżował po Europie samodzielnie zdobywając wiedzę o malarstwie podczas zwiedzania muzeów i galerii. Powrócił do Krakowa, gdzie pobierał naukę u Leona Wyczółkowskiego. Po jej zakończeniu zamieszkał na stałe w Warszawie, w 1902 był współorganizatorem wystawy wiosennej młodych artystów polskich z Kongresówki, Galicji i Rosji. W 1908 zorganizował żeńską szkołę rzemiosł i przemysłu artystycznego, udzielał lekcji malarstwa, a w Szkole Sztuk Pięknych im. Wojciecha Gersona wykładał historię sztuki. W 1920 ochotniczo zgłosił się do wojska i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym Warszawy, był członkiem Polskiego Towarzystwa Artystycznego. Po II wojnie światowej wykładał w Towarzystwie Wolnej Wszechnicy Polskiej i Uniwersytecie Robotniczym TUR. Uchwałą Rady Państwa z dnia 2 grudnia 1955 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski „za długoletnią działalność artystyczną w dziedzinie sztuk plastycznych”.
Pochowany na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie (kwater 32-5-3,4).
Twórczość
Tworzył kompozycje figuralne, akty, malarstwo portretowe, duża część prac Zygmunta Badowskiego ma wymowę symboliczną. Stosował pastele, sangwiny i farby olejne, tworzył litografie. Przed 1918 współpracował z "Tygodnikiem Ilustrowanym", jego prace uczestniczyły w wystawach zbiorowych w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (1913, 1922, 1931, 1937). W latach 1947-1949 przewodniczył artystycznej Grupie Niezależnych.