Zofia Glińska

Maturę zdała w Płocku w 1928 roku. Po maturze przeprowadza się do Warszawy i rozpoczyna prace w Dyrekcji Dróg Wodnych. W lutym 1929 roku wychodzi za mąż za oficera Wojska Polskiego, porucznika Stanisława Glińskiego, z którym wyjeżdża do Paryża. W drugiej połowie lat 30. obydwoje wracają do Polski. W 1937 roku rozstaje się z mężem, rok później, po zmianie wyznania na ewangelickie wyjeżdża do Wilna, gdzie otrzymuje rozwód. Po rozwodzie obydwoje byli już małżonkowie aż do śmierci Stanisława utrzymują przyjazne stosunki. W czerwcu 1937 roku Zofia zostaje zatrudniona w Polskich Liniach Lotniczych LOT. Początkowo zostaje zatrudniona jako referentka w biurze rozrachunków w dziale zagranicznym. Po wybuchu wojny wraz z personelem LOT ma zostać ewakuowana do Rumunii, jednak z uwagi na pozostawionych w kraju rodziców nie decyduje się na ucieczkę. Swoją ewakuację kończy we Lwowie, do którego sprowadza mieszkających pod Białymstokiem rodziców. W czerwcu 1940 roku władze radzieckie zezwalają jej na powrót wraz z rodzicami do Warszawy. Nie mogąc znaleźć zatrudnienia w okupowanej stolicy przenosi się do Krakowa, gdzie otrzymuje posadę liczarki pieniędzy w Banku Emisyjnym w Polsce. W lipcu 1942 roku otrzymuje przeniesienie do Oddziału Banku w Warszawie. Od września 1942 roku aktywnie działa w Armii Krajowej. Zajmuje się werbunkiem do służby sanitarnej AK. W jej mieszkaniu przy ulicy Siennej 38 odbywają się szkolenia przyszłych sanitariuszek. Zofia odbywa praktyki w Szpitalu Maltańskim na ulicy Senatorskiej. Bierze udział jako sanitariuszka w powstaniu warszawskim. We wrześniu 1944 roku, w ostatnich dniach powstania, została zdemobilizowana. Wraz z rodzicami poprzez obóz przejściowy w Pruszkowie dostaje się do obozu przejściowego do Włoszczowy. Stamtąd udaje jej się wydostać i ponownie wraz z rodzicami znaleźć w Krakowie, gdzie na powrót podejmuje pracę w Banku Emisyjnym. Wyzwolenie zastaję ją w Krakowie. Po wyzwoleniu centrala Banku zostaje przeniesiona do Łodzi. Zofia zostaje skierowana do Oddziału Banku w Płocku. Wiosną 1945 roku, jeszcze przed przyjazdem do Płocka, Zofia odwiedza stare biuro LOT mieszczące się na Nowogrodzkiej w Warszawie. Na miejscu okazuje się, że byli pracownicy przedsiębiorstwa zaczynają organizować pracę na nowo. Zofia zostaje z miejsca zatrudniona, przy czym większość gratyfikacji za pracę to wikt i dach nad głową w zrujnowanej w Warszawie. Wraz z wznowieniem lotów rejsowych częstymi pasażerami na pokładach samolotów są ówcześni przedstawiciele władz. Początkowo funkcje stewardes pełnili znajdujący się na pokładzie mechanicy lotniczy. Ich praca w takim charakterze ograniczała się zazwyczaj do rozdania znajdującego się na pokładzie samolotu jedzenia i picia, np. chleba, kiełbasy i wódki.

Pierwszy dyrektor naczelny powojennego LOT-u zleca Zofii opracowanie i wdrożenie w życie planu wyszkolenia odpowiedniego personelu pokładowego, zajmującego się pasażerami – stewardes. Zofia opracowuje kryteria, jakie muszą charakteryzować przyszłe stewardesy. Zdana matura, znajomość co najmniej dwóch języków obcych, doskonałe zdrowie, nienaganna aparycja i brak obaw przed lataniem. Na pierwszy w Polsce kurs stewardes zgłosiło się ponad trzysta chętnych. Wybrano sześć: Ludmiłę Gajewską, Marię Lubkiewicz, Irenę Petrykowską, Krystynę Sipowską, Monikę Sokolińską i Aldonę Skirgiełło. Pierwszy kurs obejmuje szkolenie z zakresu budowy i obsługi samolotów, przepisów celnych i paszportowych. Pierwszą stewardesą, która znalazła się na pokładzie rejsowego samolotu LOT, był nim Li-2, została Aldona Skirgiełło. Lot odbył się 27 sierpnia 1945 roku na trasie z Warszawy do Paryża. Początkowo stewardesy latały tylko na liniach zagranicznych. W pierwszych powojennych latach do obowiązków stewardes należało poza zwykłym dbaniem o komfort i bezpieczeństwo pasażerów podczas lotów odpowiednie rozmieszczenie ich i bagażu na pokładzie w celu prawidłowego wyważenie maszyny, komunikacja radiowa, w przypadku gdy załoga miała problem z językiem angielskim, przewożenie prywatnych listów, najczęściej kierowanych do Czerwonego Krzyża, uzyskiwanie danych meteorologicznych przed lotem. Za granicą pracują jako tłumaczki, a nawet pomagają pasażerom robić zakupy. Od 1947 roku stewardesy LOT latają w specjalnie dla nich uszytych mundurach, które uszyto w prywatnym zakładzie krawieckim mieszczącym się na ulicy Marszałkowskiej w Warszawie.

W 1947 roku Zofia Glińska nie otrzymuje paszportu. Tym samym nie może latać jako stewardesa i dostaje wypowiedzenie. Po roku wraca ponownie do LOT-u, tym razem na stanowisko kierownika referatu reklamy w biurze propagandy przedsiębiorstwa. W kolejnym roku, w maju 1949 odchodzi na własną prośbę i znajduje prace w "Domu Książki" na stanowisku instruktora bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej i ubezpieczeń rzeczowych, gdzie pracowała do grudnia 1963 roku.

• Anna Sulińska: Wniebowzięte, o stewardesach w PRL-u. Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2016. ISBN 978-83-8049-272-1.
• Milena Orłowska Pierwsza polska stewardesa z majątku w Białej. Jeździła konno do szkoły w Płocku, serwis Wyborcza.pl, 2016-07-28, dostęp 2016-11-13