Zbigniew Korosadowicz

Zbigniew Korosadowicz (ur. 12 grudnia 1907 w Krakowie, zm. 2 czerwca 1983 w Zakopanem) – geograf, taternik, naczelnik TOPR.

Ukończył studia geograficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po studiach osiedlił się w Zakopanem i pracował jako nauczyciel w gimnazjum (1934–1939).

Przed wojną należał do czołówki polskich taterników. Do jego ważniejszych pierwszych wejść zaliczają się:

• środkowa część północnej ściany Żabiej Turni Mięguszowieckiej (1932),
• południowo-wschodnia ściana Kołowego Szczytu (1931),
• północno-wschodnia grzęda Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego (1935),
• wschodnia ściana Łomnicy (1935),
• północna ściana Małego Młynarza (1935),
• północna ściana Jaworowego Szczytu (zima 1933),
• północna ściana Małego Kieżmarskiego Szczytu (zima 1933),
• północna ściana Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego (zima 1936).

Wspinał się także poza Tatrami między innymi w Alpach i w Atlasie.

W 1936 został członkiem TOPR, w 1940 na polecenie niemieckich władz zorganizował i jako kierownik prowadził TOPR pod nazwą Tatra-Bergwacht. Również po wojnie przez krótki czas był kierownikiem TOPR. W sumie poprowadził 68 wypraw ratunkowych.

Do historii polskiego ratownictwa górskiego przeszła wyprawa ratunkowa po rannych partyzantów w Dolinie Zuberskiej w lutym 1945, którą kierował Korosadowicz. Akcja była niebezpieczna, gdyż Niemcy kontrolowali jeszcze wtedy tę część Tatr (m.in. ufortyfikowali polanę Zwierówka oraz rozlokowali w terenie gniazda karabinów maszynowych). Ta dramatyczna wyprawa, zakończona sukcesem, była później wielokrotnie nagłaśniana. Poświęcono jej polskie filmy Błękitny krzyż (1955) w reżyserii Andrzeja Munka i Na ratunek (reż. Krzysztof Pol) oraz czechosłowacki Biela tma.

Zmarł w 1983 podczas wycieczki w Tatry. Pochowany został na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem.

Jego młodszym bratem był Janusz – wieloletni działacz PTTK.

• Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.