Wojciech Mikiewicz

Wojciech Mikiewicz (ur. 6 kwietnia 1892 w Żurawiczkach, zm. między 9 a 11 kwietnia 1940 w Katyniu) – major lekarz weterynarii Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej.

Był synem Kazimierza i Anny z Hoszeków. Początkowo uczył się w I Gimnazjum w Jarosławiu by przenieść się do Rzeszowa gdzie zdał maturę (1910). Wstąpił na Akademię Weterynaryjną we Lwowie, po ukończeniu której i uzyskaniu dyplomu lekarza weterynarii w 1915, został powołany do armii austro-węgierskiej. Został wcielony do 1 pułku ułanów, a następnie przeniesiony do 100 pułku piechoty. W 1916 służył w Powiatowej Komendzie Uzupełnień Koni w Piotrkowie. Wysłany na front, był lekarzem w oddziałach austriackiego XIX Korpusu Armijnego. Po zakończeniu I wojny światowej, w 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Został mianowany podporucznikiem. Powierzono mu stanowisko ordynatora szpitala koni w Jarosławiu. Przeniesiono go do stacji odpoczynkowej koni w Radymnie, później dostał przydział do Armii generała Józefa Hallera. W maju 1919 został awansowany do stopnia porucznika. Przeniesiono go do 2 pułku artylerii polowej. 11 sierpnia 1919 r. został awansowany do stopnia kapitana. W lipcu 1920 r. wyróżnił się w walkach nad Berezyną, gdzie dowodził taborem I dywizjonu 2 pułku artylerii polowej. 14 kwietnia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana korpusu weterynaryjnego z „grupy byłej armii austro-węgierskiej”.

7 maja 1922 r. został zdemobilizowany. W latach 1923–1924 posiadał przydział w rezerwie do Kadry Okręgowego Szpitala Koni Nr 10. W 1934 pozostawał w ewidencji PKU Nisko. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 w korpusie oficerów weterynarii. Pozostawał wówczas w ewidencji KRU Rzeszów.

Pracował kolejno w Koprzywnicy jako miejski lekarz weterynarii w 1923, Rudkach, Tarnobrzegu i Rzeszowie, gdzie mieszkał przy ul. Królewskiej 18. Działał w Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, był wiceprezesem komitetu powiatowego w Rzeszowie. Brał udział w kursie szybowcowym. Działał w Związku Oficerów Rezerwy, należał do Koła Rodzin Urzędniczych. Pracował w amatorskim teatrze „Reduta”. Pracował jako powiatowy lekarz weterynarii starostwa powiatowego w Rzeszowie.

4 września 1939 został zmobilizowany. Podczas kampanii wrześniowej aresztowany przez Sowietów. Początkowo był jeńcem obozu w Trembowoli. Żołnierze którym udało się zbiec z tego obozu powiadomili rodzinę o losie Wojciecha Mikiewicza. Sam Mikiewicz wysłał kartę pocztową już z Kozielska do siostry – lekarki do Lwowa (niedługo później została wywieziona przez Sowietów do Archangielska, gdzie zmarła). Korespondował z obozu z rodziną. Otrzymał trzy wiadomości wysłane przez żonę z Rzeszowa: z 18 stycznia 1940 (data ze stempla w Moskwie 6.02.1940), z 25 stycznia 1940 (stempel z Moskwy – 8.02.1940) dostarczoną Mikiewiczowi 20.02.1940 i 31 stycznia 1940 (data stempla z Moskwy 16.02.1940) którą otrzymał 24.02.1940. Wszystkie karty pocztowe znaleziono przy ekshumacji. Między 7 a 9 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa 015/2 poz 66, nr akt 3124 z 05.04.1940. Został zamordowany między 9 a 11 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, wpis w dzienniku ekshumacji z dnia 28.05.1943, nr 3435. Figuruje liście AM-256-3435 (błędnie zapisane nazwisko jako Mickiewicz) i Komisji Technicznej PCK: GARF-125-03435. Przy szczątkach Mikiewicza znaleziono: legitymację służbową oprawioną w skórę, trzy karty pocztowe. Znajduje się na liście ofiar (pod nrem 01497) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 176, Nowym Kurierze Warszawskim nr 169 z 1943. W Archiwum Robla (0747- 06) znajduje się notatnik znaleziony przy zwłokach Feliksa Gadomskiego, w którym na liście oficerów widnieje nazwisko Mikiewicza. Krewni do 1957 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie. W archiwum IPN znajdują się wspomnienia o majorze złożone przez wnuczkę, wnuka i znajomych.

Żonaty z Marią z Dymnickich, miał córkę Annę. Miał dwie siostry Annę, lekarkę we Lwowie i Marię Hajdukiewicz-Karpińską, lekarkę w Jarosławiu.

• Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień podpułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
• Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)
• Został wspomniany w książce Katyn: A Crime Without Punishment, Yale Uniwersity Press, 2007.

• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi
• Złota Odznaka LOPP

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich

• Rocznik Oficerski 1923, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934
• Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
• Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Marek Tarczyński (red.), Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ​ISBN 83-905590-7-2​.
• Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
• Włodzimierz Gibasiewicz, Lekarze weterynarii ofiary II wojny światowej, Warszawa, Bellona, 2009 s. 229–233 ​ISBN 978-83-11-12164-5​.