Włodzimierz Kowalski

Włodzimierz Kowalski (ur. 17 kwietnia 1889, zm. 8 sierpnia 1969) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Włodzimierz Kowalski urodził się 17 kwietnia 1889 roku w Marszałkach (ówczesny pow. ostrzeszowski) w nauczycielskiej rodzinie Seweryna i Ewy. Ukończył seminarium nauczycielskie w Kcyni i od 1910 roku pracował jako nauczyciel w Niedomiu i Mielżynie (pow. witkowski) oraz Panigrodzu i Czerlinie (pow. wągrowiecki). W 1913 roku został powołany do służby wojskowej i jako podporucznik armii niemieckiej brał udział w I wojnie światowej. Przyjechał w grudniu 1918 do Gołańczy, gdzie włączył się do akcji przygotowującej powstanie wielkopolskie.

24 grudnia 1918 roku mianowany został komendantem okręgu wojskowego w Gołańczy przez Wydział Wojskowy Powiatowej Rady Ludowej w Wągrowcu. Zorganizował tam ochotniczą kompanię gołaniecką i wyzwolił z nią 1 stycznia 1919 roku Kcynię. Od 2 stycznia zastępca komendanta wojskowego na powiat wągrowiecki i szef sztabu batalionu, który powstawał na tym terenie. Z rozkazu Dowództwa Głównego podjął akcję opanowania terenu po Noteć. 6 stycznia koncentrycznym atakiem powstańców zdobył Chodzież, ale 7 stycznia, na skutek niemieckiego przeciwuderzenia z Piły utracił, to miasto. W dniu następnym kierował ponownym szturmem na Chodzież. Wyznaczony został 23 stycznia 1919 komendantem batalionu wągrowieckiego. Dowodząc III odcinkiem Frontu Północnego od 20 stycznia do 1 kwietnia kierował walkami na linii od Sarbii do Margonina. Dowódca IV odcinka Frontu Północnego (Kcynia) od 20 kwietnia do maja.

Wyjechał do Wojskowej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie po zakończeniu walk, a w 1920 będąc jej absolwentem objął funkcję szefa sztabu VII Brygady Rezerwowej. 30 listopada 1920 roku został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu 23 Rezerwowej Dywizji Piechoty. Mianowany w grudniu 1921 zastępcą dowódcy 61 Pułku Piechoty w Bydgoszczy. Na własną prośbę w stopniu majora odszedł w lutym 1922 do rezerwy i prowadził gospodarstwo rolne w Krukówku w pow. wyrzyskim. Działał też w oświacie rolniczej i spółdzielczości bankowej. W latach 1923-1924 był oficerem rezerwowym 61 Pułku Piechoty]] w Bydgoszczy. Został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku. W 1923 roku zajmował 162. lokatę w korpusie oficerów rezerwowych piechoty.

15 maja 1930 roku został powołany do służby czynnej, przemianowany na oficera zawodowego w stopniu majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 roku i 100. lokatą w korpusie oficerów piechoty, i wcielony do 58 Pułku Piechoty w Poznaniu. 14 grudnia 1931 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 roku i 27. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 23 marca 1932 został przeniesiony do 18 Pułku Piechoty w Skierniewicach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. 28 czerwca 1933 roku został mianowany komendantem Korpusu Kadetów Nr 3 (od 1936 roku - Korpus Kadetów Nr 2) w Rawiczu.

25 sierpnia 1939 dowodził ewakuacją Korpusu Kadetów Nr 2 z Rawicza do Lwowa. 21 września 1939 roku dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VIIA w Murnau, w którym kierował obozowymi kursami wojskowymi. Po uwolnieniu i powrocie do kraju zamieszkał w Rawiczu. Tam zmarł 8 sierpnia 1969 roku i został pochowany na miejscowym cmentarzu.

Był żonaty z Marią Kończak i miał dzieci: Seweryna (ur. 1913), Aleksandrę (ur. 1917), Andrzeja (ur. 1919), Barbarę Marię (ur. 1920).

Włodzimierz Kowalski był autorem wspomnień z walk powstania wielkopolskiego, które ukazały się drukiem w „Księdze pamiątkowej Związku Towarzystw Powstańców i Wojaków” (1925).

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Złoty Krzyż Zasługi

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Roczniki oficerskie 1923, 1924 i 1932.
• Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 369. ISBN 83-01-02722-3.

• Dziennik Nowy – Bohaterowie Powstania Wielkopolskiego-On wyzwolił Chodzież [dostęp 25.11.2013]