Władysław Smolarski

Władysław Smolarski (ur. 6 stycznia 1895 w Banja Luce, zm. 27 kwietnia 1975 w Krakowie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Był uczniem I Gimnazjum św. Anny w Krakowie. We wrześniu 1910 roku uczniowie gimnazjum wybrali go zastępowym „Zastępu Kruków”. W 1912 roku założył 5 Krakowską Drużynę Skautową tzw. krakowską „Piątkę”. W następnym roku rozpoczął studia rolnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. W sierpniu 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich. Mianowany dowódcą plutonu, a następnie kompanii w 4 pułku piechoty. W czasie służby awansował kolejno w korpusie oficerów piechoty na stopień: podporucznika – 5 listopada 1914 roku, porucznika – 2 lipca 1915 roku i kapitana – 1 lipca 1916 roku. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, pozostał w Polskim Korpusie Posiłkowym.

11 listopada 1918 roku otrzymał przydział do Naczelnego Dowództwa. Na przełomie 1918/1919 roku (w wieku 22 lat) był szefem Sztabu Obrony Lwowa. Z dniem 14 kwietnia 1919 roku został przeniesiony z dowództwa Armii„Wschód” do dyspozycji generała porucznika Stanisława Szeptyckiego. 7 maja 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora Sztabu Generalnego.

W latach 1921–1922 był słuchaczem Kursu Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 48. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 4 pułk piechoty Legionów. Z dniem 1 października 1922 roku, po ukończeniu kursu, uzyskał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział służbowy do dowództwa 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach na stanowisko szefa sztabu. Z dniem 15 października tego roku przydzielony został do Oddziału IV Sztabu Generalnego w Warszawie na stanowisko wojskowego komisarza kolejowego. Następnie odbył praktykę na stanowisku dowódcy batalionu w 31 pułku Strzelców Kaniowskich w Łodzi. Z dniem 3 stycznia 1925 roku został przeniesiony w stan nieczynny, bez poborów, na przeciąg 8 miesięcy.

Z dniem 5 grudnia 1925 roku został przywrócony ze stanu nieczynnego do służby czynnej z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Oddziału IV SG WP na okres do 1 kwietnia 1926 roku. W czerwcu 1926 roku wyznaczony został na stanowisko szefa sztabu 23 Dywizji Piechoty w Katowicach. 12 kwietnia 1927 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W październiku 1927 roku przeniesiony został z 81 pułku piechoty w Grodnie do 18 pułku piechoty w Skierniewicach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. W listopadzie 1928 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi na stanowisko szefa sztabu. W styczniu 1931 roku przeniesiony został do 86 pułku piechoty w Mołodecznie na stanowisko dowódcy pułku. 17 grudnia 1933 roku został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 28 sierpnia 1934 roku został wyznaczony na stanowisko szefa Oddziału IV Sztabu Głównego. W październiku 1935 roku został przeniesiony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych na stanowisko I oficera sztabu generała do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, generała brygady Stanisława Kwaśniewskiego. W 1938 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej, w bitwie nad Bzurą.

Brał udział w ruchu oporu w obozie jenieckim m.in. w Lubece. Po zakończeniu II wojny światowej w Europie powrócił do kraju, gdzie 31 grudnia 1950 roku został przeniesiony w stan spoczynku.

W 1970 roku na łamach Wojskowego Przeglądu Historycznego opublikował list "O 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w kampanii 1939 r. Uwagi i sprostowania dotyczące książki Ludwika Głowackiego (...)".

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari (3 lutego 1972), leg. nr 1301-71-5
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1 maja 1933), nr 6036, dekret 12030/V.M.Adj.Gen.
• Krzyż Niepodległości (1931)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz 1, 2 i 3 w 1922)
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931) 4224/Or./30
• Brązowy, Srebrny i Złoty Medal za Długoletnią Służbę
• Virtuti Civili 6 VI 1974

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Marian Koral: płk dypl. w st. spocz. Władysław Smolarski, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (73) z 1975 r., s. 409
• Jerzy Korczak: Cóżeś ty za pani ... : o walkach armii "Poznań" 1-12 września 1939 r., Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1979, ​ISBN 83-210-0081-9​, wyd. I, ss. 275-277, 388,
• Jerzy Korczak: Cóżeś ty za pani ... : o walkach armii "Poznań" 12-19 września 1939 r., Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1983, ​ISBN 83-210-0424-5​, wyd. I, ss. 276, 308,
• Oficjalna strona Szczepu 5 Krakowskich Drużyn Harcerskich "Dzieci Pioruna" im. Tadeusza Kościuszki
• Oficjalna strona Chorągwi Krakowskiej ZHP im. Tadeusza Kościuszki, z dziejów harcerstwa krakowskiego
• Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 r.), Sztab Główny WP, Warszawa 1931, s. 6,