Władysław Kubala

Władysław Franciszek Ferdynand Kubala (ur. 26 stycznia 1891 w Tymbarku, zm. 12 maja 1941 w Arnswalde) – podpułkownik intendent z wyższymi studiami wojskowymi Wojska Polskiego, uczestnik czterech wojen.

Urodził się 26 stycznia 1891 w Tymbarku. Był synem Franciszka (urzędnik kolejowy w Tymbarku, zm. przed 1906) i Salomei z domu Baczyńskiej. Był bratem Kazimierza (ur. 26 stycznia 1893, zm. w 1976, major pilot); obaj bracia urodzili się tego samego dnia 26 stycznia, dzieliło ich dwa lata różnicy. Ich stryjem był Ludwik Kubala (1838-1918, nauczyciel i historyk), a kuzynem Wawrzyniec Kubala (1885–1967, doktor praw, wiceprezydent Lwowa).

Władysław Kubala uczył się w szkole ludowej, następnie w gimnazjum w Nowym Sączu. W 1910 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum Męskim w Sanoku (w jego klasie byli m.in. Józef Hukiewicz, Bronisław Prugar-Ketling, Stefan Mozołowski, Antoni Nahurski). Podczas pobytu w Sanoku zamieszkiwał w Posadzie Sanockiej u Władysława Baczyńskiego, lustratora Rady Powiatowej. Podczas nauki szkolnej w Sanoku był komendantem oddziału ćwiczebnego Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie” od 1909 do 1910. Kształcił się w Akademii Handlowej w Krakowie. Od 1912 członek Związku Strzeleckiego w Krakowie. Dowódca plutonu i kompanii. Służył w c. i k. Armii podczas I wojnie światowej. Wraz z załogą Przemyśla dostał się do niewoli rosyjskiej.

U kresu wojny został przyjęty do Wojska Polskiego. W obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej był w składzie załogi improwizowanego samochodu pancernego nazwanego „Tank Piłsudskiego”, którego dowódcą był ppor. Edward Sas-Świstelnicki. Następnie uczestniczył w wojnie z bolszewikami 1919–1920. Został awansowany do stopnia kapitana w korpusie oficerów administracji dział gospodarczy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Rozpoczął służbę w intendenturze Wojska Polskiego. W 1923 jako oficer nadetatowy Okręgowego Zakładu Gospodarczego nr I był uczniem II rocznika Działu Gospodarczego Wyższej Szkoły Intendentury. W 1924 był oficerem w Departamencie VII Intendentury Ministerstwie Spraw Wojskowych w Warszawie. Został awansowany do stopnia majora intendenta ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925. W 1928 był zweryfikowany z lokatą 16 i w tym czasie był w dyspozycji Ministra Rolnictwa (tam odbywał praktyki). Od 1930 był oficerem w służbie Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 7. lokatą w korpusie oficerów intendentów. Do wybuchu II wojny światowej pełnił funkcję zastępcy szefa Szefostwa Intendentury DOK I.

W okresie kampanii wrześniowej został mianowany zastępcą szefa intendentury w sztabie Armii „Warszawa”, później pełnił służbę w Dowództwie Obrony Warszawy. Po kapitulacji Warszawy z 28 września 1939 dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu II B Arnswalde. Tam zmarł 12 maja 1941 i został pochowany 16 maja na miejscowym cmentarzu w Arnswalde.

Był żonaty 30 stycznia 1921 ze Stefanią Weiss.

Podczas „Jubileuszowego Zjazdu Koleżeńskiego b. Wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej Matury” 21 czerwca 1958 nazwisko Władysława Kubali zostało wymienione w apelu poległych w obronie Ojczyzny w latach 1939–1945 oraz na ustanowionej w budynku gimnazjum tablicy pamiątkowej poświęconej poległym i pomordowanym absolwentom gimnazjum.

W 1962 Władysław Kubala został upamiętniony wśród innych osób wymienionych na tablicy Mauzoleum Ofiar II Wojny Światowej na Cmentarzu Centralnym w Sanoku.

Powojenne przyporządkowanie Władysława Kubali jako ofiary niemieckiego obozu koncentracyjnego wynika prawdopodobnie z faktu, że w Auschwitz-Birkenau w 1943 poniósł śmierć inny Władysław Kubala.

• Krzyż Niepodległości (9 stycznia 1932, za pracę w dziele odzyskania niepodległości)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938, za zasługi w służbie wojskowej)
• Złoty Krzyż Zasługi (1935)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 391.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Władysław Kubala. bohaterowie1939.pl. [dostęp 31 lipca 2014].
• Władysław Kubala. stankiewicz.e.pl. [dostęp 31 lipca 2014].
• Andrzej Szutowicz: To nie ten Kubala. oflag2b.choszczno.biz, 8 marca 2009. [dostęp 31 lipca 2014].
• Andrzej Szutowicz: Kawaliera poleca: To ten Kubala. choszczno.biz, 28 października 2008. [dostęp 31 lipca 2014].
• Andrzej Szutowicz: Cmentarz. choszczno.edu.pl, 8 marca 2009. [dostęp 31 lipca 2014].
• Andrzej Szutowicz: Mogiła zamordowanego oficera. choszczno.info.pl, 23 listopada 2009. [dostęp 31 lipca 2014].