Władysław Jachowicz

Władysław Jachowicz „Konar” (ur. 2 marca 1907 w Tykadłowie, zm. 17 października 1973 w Zduńskiej Woli) – polski żołnierz, kapitan piechoty Wojska Polskiego.

Urodził się w Tykadłowie w powiecie kaliskim, jako syn organisty Tomasza Jachowicza i Wiktorii zd. Graczykowskiej.

Uczęszczał do gimnazjum w Zduńskiej Woli, po ukończeniu której i otrzymaniu świadectwa dojrzałości w 1926 roku. Za namową ojca rozpoczął naukę w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. Zaprzyjaźnił się tam z Józefem Balcerczykiem późniejszym pułkownikiem kapelanem Armii Krajowej.

W 1930 roku porzucił Seminarium i rozpoczął roczny kurs unitarny w Batalionie Szkolnym Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, a w 1931 roku naukę w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Szkołę ukończył w 1933 roku promowany w dniu 15 sierpnia do stopnia ppor. piechoty służby stałej i przydziałem do 31 pułku Strzelców Kaniowskich w Sieradzu. W 1936 roku został awansowany do stopnia porucznika.

W przeddzień wybuchu kampanii wrześniowej, dostał rozkaz opuszczenia macierzystej jednostki i stawienia się w sztabie gen. Wiktora Thommée, w charakterze oficera operacyjnego. Wojnę Obronną zakończył broniąc Twierdzy Modlin, aż do jej kapitulacji. Pełnił tam funkcję oficera operacyjnego sztabu obrony twierdzy dowodzonej przez gen. Wiktora Thommée. Uniknął niewoli hitlerowskiej i w mundurze oraz z szablą wrócił do Zduńskiej Woli.

W 1940 roku wyjechał do Warszawy i tam nawiązał kontakt z Polską Organizacją Zbrojną (POZ) W połowie 1942 roku współorganizował formowanie batalionu Chrobry I. W sierpniu 1942 roku po scaleniu POZ a Armią Krajową pełnił funkcję oficera w sztabie batalionu do momentu wybuchu powstania warszawskiego.

Po wybuchu powstania warszawskiego dowodził 4 kompanią batalionu Chrobry I. Walczył na Woli i na terenie Starego Miasta, był dowódcą obrony Arsenału, który przez cały okres walk na Starówce był nazywany „Redutą Konara”. 24 sierpnia 1944 roku został awansowany do stopnia kapitana i objął dowództwo batalionu Chrobry I, którym dowodził do końca powstania. W dniu 7 września wraz z pozostałymi żołnierzami z batalionu Chrobry I przeszedł kanałami do Śródmieścia.

Po upadku powstania został osadzony w oflagu II C w Woldenbergu, po wyzwoleniu którego wstąpił do 2 Korpusu Polskiego generała Władysława Andersa.

Do Zduńskiej Woli powrócił w 1946 roku. W 1949 roku został wybrany Naczelnikiem Ochotniczej Straży Pożarnej w Zduńskiej Woli, którym pozostał do 1966 roku,a społecznie w OSP pracował do marca 1973 roku.

Zmarł 17 października 1973 roku.

• podporucznik – 1933
• porucznik – 1936
• kapitan – 1944

• Krzyż Walecznych (1944)
• Order Virtuti Militari V kl. (18 sierpnia 1944)
• Medal Wojska
• Krzyż Armii Krajowej (1970)

• Kozłowski Jerzy, Zduńskowolanie w walce o Niepodległość, Zduńska Wola 2005, ​ISBN 83-914868-8-5​
• Pietras Stanisław, Zgrupowanie Sosna Batalion Chrobry I, Warszawa 1993
• Pietras Stanisław, Polska Organizacja Zbrojna, Warszawa 1996. ​ISBN 83-86301-33-3​
• Słomczyński Adam, W warszawskim Arsenale, Warszawa 1971
• Księga zbiorowa, Walka o dobra kultury Warszawa 1939-1945 tom I, Warszawa 1970
• Piotr Stachiewicz, Starówka 1944, Warszawa 1983
• Zespół redakcyjny, Oddziały Powstania Warszawskiego , Warszawa 1988, ​ISBN 83-202-0474-7​
• Bielski Mieczysław, Grupa Operacyjna PIOTRKÓW, Warszawa 1991, ​ISBN 83-11-07836-X​
• Podlewski Stanisław, Przemarsz przez piekło, Warszawa 1971
• Galperyn Zbigniew, Byłem żołnierzem Bataliony CHROBRY I Zgrupowania SOSNA w Powstaniu Warszawskim 1944, Warszawa 2009