Władysław Brandt

Władysław Brandt (ur. w 1838 w Rudakach, zm. w 1912) – polski pułkownik, powstaniec styczniowy.

Był synem Kazimierza i Anieli z Iwaszkiewiczów. Po ukończeniu szkół w Mołodecznie został oficerem armii rosyjskiej. W 1863 w stopniu kapitana pełnił służbę w Białymstoku. Po wybuchu powstania styczniowego przeszedł na stronę powstańców. Wstąpił do oddziału gen. Onufrego Duchińskiego (wraz z nim m. in. Antoni Barancewicz, Julian i Bogusław Ejtminowiczowie, Kazimierz Kobyliński). Działał na terenie Puszczy Knyszyńskiej i w okolicach Grodna. Następnie przeszedł w Augustowskie, gdzie przejął oddział od Aleksandra Andruszkiewicza i powiększył go do ok. 110 piechoty i 18 jazdy. Oddział pozostawał niezależny, ale współpracował blisko z oddziałem Ramotowskiego. Wraz z oddziałem Wiktora Hłaski wziął udział w zwycięskim boju pod Kadyszem (21.05.1863), zaś z partią Pawła Suzina w potyczkach pod Olitą i Staciszkami. Walnie przyczynił się do zwycięstwa w bitwie pod Gruszkami (28.06.1863). Następnie sformował na Kurpiach oddział złożony z włościan (ok. 120 piechoty i 12 jazdy). 19 września zorganizował udany atak na komorę celną w Wincencie. Z powodu jaglicy nie mógł jednak dalej dowodzić i rozpuścił oddział. Po wyzdrowieniu wrócił na Kurpie i zebrał niewielki oddział (ok. 40 ludzi). Na jego czele uczestniczył 28 listopada w potyczce pod Srebrnym Borkiem. Trzy dni później oddział został rozbity przy granicy pruskiej. W drugiej połowie grudnia Brandt przeszedł do Prus.

Do 1880 Brandt mieszkał w Paryżu. Później przeniósł się do Galicji, gdzie został konduktorem dróg krajowych. Jest autorem wspomnień pt. Mój udział w powstaniu, opublikowanych w pracy W czterdziestą rocznicę powstania styczniowego, wydanej we Lwowie w 1903.

Bibliografia