Wincenty Krajewski

Wincenty Krajewski (ur. 2 sierpnia 1869 w Radziwiłłówce, zm. przed 1928 w Warszawie) – lekarz medycy, generał brygady Wojska Polskiego.

Wincenty Krajewski urodził się 2 sierpnia 1869 roku w Radziwiłłówce, w powiecie krzemienieckim, w rodzinie obywatela ziemskiego Hilarego Henryka, powstańca styczniowego, i Walerii z Jezierskich. Kształcił się w Żytomierzu, gdzie uzyskał maturę. W 1893 ukończył studia medyczne w Petersburgu, uzyskując tytuł doktora nauk medycznych. Od 1893 był oficerem zawodowym rosyjskiej służby zdrowia. W latach 1899–1900 odbył w Berlinie i Paryżu starze naukowe. Pełnił służbę jako lekarz w klinice Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Petersburgu, gdzie do 1904 był ordynatorem. Uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904–1905. Do 1906 pozostawał na froncie japońskim. Po wojnie jako radca stanu – generał major, pracował w Departamencie Medycznym Ministerstwa Wojny.

W I wojnie światowej w latach 1914–1916 był pełnomocnikiem Czerwonego Krzyża i szefem służby lekarskiej Frontu Kaukaskiego, po czym powrócił do Petersburga. Po rewolucji 1917 został aresztowany, a później uwolniony w wyniku interwencji ambasady francuskiej, wyjechał do Hiszpanii, następnie do Francji. W 1919 sformował oddział sanitarny złożony z Polaków, Rosjan i Czechów i jako generał brytyjski przybył z nim do Omska. Pełnił służbę jako szef sanitarny armii kontrrewolucyjnej, czasowo kierował ministerstwem zdrowia i opieki społecznej. Po zdławieniu ruchu antybolszewickiego na Syberii wyjechał do Harbina, gdzie utworzył Ligę Swobody i Praw Człowieka. Potem emigrował z Rosji do Ameryki, skąd dostał się do Warszawy. Nie znajdując dla siebie stanowiska, w 1921 wyjechał ponownie do Paryża, ale w następnym roku powrócił do Polski.

Na podstawie dekretu Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza z 2 lipca 1922 roku został przyjęty z dniem 1 maja 1922 roku z byłej armii rosyjskiej „do wojska z zaliczeniem do Rezerwy Armii bez powołania do służby czynnej w stopniu generała podporucznika”. Następnie został zweryfikowany w stopniu generała brygady rezerwy ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie generałów. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w grobowcu gen. Mikołaja Krajewskiego, gdyż pomyłkowo potraktowano ich jako braci (nie byli spokrewnieni).

• Generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Henryk Kosk, Generalicja polska. t. 1. wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks". Pruszków 1998.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.