Wincenty But

Wincenty But (ur. 10 marca 1890 w Stawinie, zm. 1940 w Charkowie) – podpułkownik łączności Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Wincenty But urodził się 10 marca 1890 roku w Stawinie, w rodzinie Jana i Antoniny z Drzyzgów. Był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. W latach 1913–1918 pełnił służbę w cesarskiej i królewskiej armii. W 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień w Mielcu. Następnie pełnił służbę w 1 batalionie telegraficznym. 9 września 1920 roku został zatwierdzony w stopniu kapitana z dniem 1 kwietnia 1920 roku w Korpusie Wojsk Łączności, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w 1 batalionie telegraficznym szkolnym.

1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w 1 batalionie zapasowym telegraficznym. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 25. lokatą w korpusie oficerów łączności. W 1923 roku pełnił obowiązki dowódcy II batalionu telegraficznego 1 pułku łączności w Zegrzu. 8 kwietnia 1924 roku został przydzielony do Departamentu VI Ministerstwa Spraw Wojskowych. 28 sierpnia 1924 roku został przydzielony do 1 pułku łączności. Z dniem 1 października 1924 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy V batalionu 1 płącz. 1 grudnia 1924 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów łączności. 12 stycznia 1927 roku został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza 1 pułku łączności w Zegrzu. W 1928 roku pełnił służbę w Departamencie Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych. We wrześniu 1930 roku zastąpił majora Jana Kaczmarka na stanowisku I oficera sztabu w dowództwie 1 Grupy Łączności w Warszawie. Z dniem 16 listopada 1932 roku został powołany w charakterze słuchacza na III pięciomiesięczny informacyjny kurs dla oficerów sztabowych łączności przy Ministerstwie Poczt i Telegrafów. W 1934 roku, po likwidacji 1 Grupy Łączności, został wyznaczony na stanowisko zastępcy komendanta Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu. Z dniem 1 grudnia 1934 roku został przeniesiony do Kierownictwa Zaopatrzenia Wojsk Łączności w Warszawie. W 1939 roku pełnił służbę w Dowództwie Wojsk Łączności Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisku szefa Wydziału Wyszkolenia. Na podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów łączności, grupa techniczna.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był szefem łączności Dowództwa Grupy Obrony Lwowa. Po kapitulacji załogi Lwowa dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

• Złoty Krzyż Zasługi – 19 marca 1936
• Medal Niepodległości – 24 października 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Zbrodnia katyńska

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.