Wilhelm Obrzut

Wilhelm Obrzut (ur. 30 września 1898, zm. 5 kwietnia 1966) – kapitan piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, w 1962 roku mianowany majorem przez Prezydenta RP na uchodźstwie, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 30 września 1898. Podczas I wojny światowej służył w szeregach c. i k. armii. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego dekretem z 3 kwietnia 1919 z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1918. Otrzymał przydział z dniem 1 listopada 1918 do 20 pułku piechoty. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej i wojnie polsko-bolszewickiej w stopniu porucznika w szeregach 2 pułku strzelców podhalańskich, za co otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari. Został zweryfikowany do stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. W latach 20. i 30. II Rzeczypospolitej nadał służył w macierzystym pułku (1923, 1924, 1928). W 1934 jako kapitan piechoty przeniesiony w stan spoczynku, był w oficerskiej kadrze okręgowej nr X jako oficer pozostający w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X i był wówczas przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok.

Należał do Związku Strzeleckiego, w 1936 w stopniu powiatowego rezerwy) (w latach 30. referentką wychowania obywatelskiego sanockiego ZS była Stefania Obrzut). Do 1939 był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Został delegatem założonego 10 marca 1937 sanockiego Koła Harcerzy z Czasów Walk o Niepodległość do Koła Przyjaciół Harcerstwa w Sanoku.

W czasie II wojny światowej służył w Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Od sierpnia 1944 zamieszkiwał w osiedlu Penrhos, gdzie był kierownikiem kantyny. W 1962 roku Prezydent RP na uchodźstwie mianował go majorem w korpusie oficerów piechoty.

Zmarł 5 kwietnia 1966 i został pochowany na cmentarzu w Pwllheli (hrabstwo Caernarfonshire, Walia).

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
• Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. W: Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2016-11-29].