Wiktor Kozak

Wiktor Kozak (ur. 5 października 1916 w Błagowieszczeńsku, zm. 19 sierpnia 1995 w Warszawie) – generał brygady LWP, szef Służby Topograficznej WP

W 1925 powrócił z rodziną do Polski, kształcił się w szkołach średnich w Łucku i Krzemieńcu, 1938–1939 ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Brał udział w wojnie obronnej 1939 m.in. pod Tomaszowem Mazowieckim i Falenicą, następnie w obronie Warszawy. Podczas okupacji pracował jako nauczyciel w Smerdyniu, następnie jako pracownik tartaku. Od stycznia 1944 współpracował z radziecką partyzantką, a w marcu 1944 wstąpił do Brygady Partyzanckiej Armii Ludowej „Grunwald” dowodzonej przez Józefa Sobiesiaka, gdzie w stopniu podporucznika dowodził kompanią. W czerwcu 1944 wstąpił do 2 DP im. J.H. Dąbrowskiego, gdzie został porucznikiem 2 pułku artylerii lekkiej. W sierpniu 1944 walczył pod Turzyskami, Puławami, Jabłonną i Legionowem, a w 1945 na Wale Pomorskim, nad Odrą i uczestniczył w marszu do Łaby. Po wojnie ukończył Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu, gdzie od 1947 był wykładowcą. Od lipca 1948 dowódca 40 pal w Jarosławiu, od października 1951 dowódca artylerii 9 Dywizji Piechoty, a od października 1953 dowódca artylerii 11 Korpusu Armijnego w Gliwicach. 1955–1956 na kursie przy Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie, po ukończeniu którego został dowódcą artylerii Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Od 1959 do 1961 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych im. K. Woroszyłowa w Moskwie. W październiku 1963 mianowany generałem brygady. Nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Aleksander Zawadzki. Od października 1965 szef Wojsk Rakietowych i Artylerii Warszawskiego Okręgu Wojskowego, a od kwietnia 1967 szef sztabu Wojsk Rakietowych i Artylerii WP. W latach 1968–1974 był szefem Zarządu IX Topograficznego Sztabu Generalnego WP – szefem Służby Topograficznej WP. Od 1974 do 1975 szef Misji Polskiej w Komisji Nadzoru Państw Neutralnych w Korei. W styczniu 1977 pożegnany przez wiceministra obrony narodowej gen. broni Józefa Urbanowicza w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej, a w kwietniu 1977 przeniesiony w stan spoczynku. Został pochowany na Powązkach Wojskowych w Warszawie (kwatera 29D-1-7).

• Order Sztandaru Pracy II klasy (1964)
• Order Virtuti Militari V klasy (1959)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1969)
• Krzyż Walecznych (1945)
• Złoty Krzyż Zasługi (1957)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1949)
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (1945)
• Krzyż Partyzancki (1958)
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1967)
• Medal za Warszawę 1939–1945 (1945)
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk (1945)
• Medal za Zdobycie Berlina (ZSRR) (1945)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju (1967)
• Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (ZSRR) (1968)
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy” (ZSRR) (1945)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR) (1945)
• Odznaka „25 lat Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR) (1970)
• Order Flagi Narodowej II klasy (KRLD) (1976)

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 270-273.