Wacław Długosz

Wacław Ezechiel Długosz (ur. 10 kwietnia 1892 w Sosnowicach k. Radomia, zm. 19 lutego 1967 w Radomiu) – polski polityk socjalistyczny i sanacyjny, wicemarszałek Sejmu V kadencji oraz poseł II, III, IV i V kadencji w II RP, członek Rady Związku Powiatów Rzeczypospolitej Polskiej w 1936 roku, członek Zarządu Koła Parlamentarnego Obozu Zjednoczenia Narodowego w 1938 roku.

Ukończył gimnazjum i szkołę handlową w Radomiu, studiował na Akademii Handlowej w Radomiu i Liège. W czasie studiów związany z ruchem socjalistycznym i niepodległościowym, członek PPS-Frakcji Rewolucyjnej. W 1915 komendant oddziału POW w Ciepielowie.

W 1918 ludowy komisarz powiatu iłżańskiego, walczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920.

W II RP prowadził gospodarstwo w Gardzienicach k. Ciepielowa. Działacz stowarzyszeń i kółek rolniczych, członek rady wojewódzkiej i wiceprezes Izby Rolniczej w Kielcach. Od 1926 członek PSL „Wyzwolenia”, od 1928 w BBWR, gdzie piastował funkcję szefa rady powiatowej.

W latach 1939–1946 przebywał na emigracji w Rumunii. W latach 1928–1939 poseł na Sejm, w sejmie ostatniej kadencji pełnił urząd wicemarszałka z ramienia OZN. Od 1935 członek Koła Rolników Sejmu i Senatu. W 1937 odznaczony Krzyżem Niepodległości i Orderem Polonia Restituta.

• Historia sejmu polskiego – tom II, red. Andrzej Ajnenkiel, Warszawa 1989
• Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919-1939. Słownik biograficzny. Tom I, red. naukowa Andrzej Krzysztof Kunert, Wydawnictwo Sejmowe Warszawa 1998