Wacław Aleksandrowicz

Wacław Aleksandrowicz (ur. 21 stycznia 1884 w Warszawie, zm. 19 maja 1926) – kapitan piechoty Wojska Polskiego.

Był synem Ludwika i Eleonory oraz młodszym bratem Konstantego Kostka, oficera I Brygady Legionów Polskich. Po ukończeniu gimnazjum w Mariampolu, złożył tamże egzamin dojrzałości w 1904, rozpoczął studia na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Tam wstąpił do Związku Walki Czynnej, potem do Związku Strzeleckiego w Krakowie. Tamże ukończył kurs oficerski Związku Strzeleckiego.

W czasie mobilizacji Związku w dowodził III plutonem 9 kompanii (należącej do V baonu). Brał udział w wyprawie Kieleckiej w sierpniu 1914. W ramach pierwszych nominacji oficerskich 9 października 1914 mianowany podporucznikiem piechoty. Uczestniczył z drobnymi przerwami na leczenie w całym szlaku bojowym I Brygady, aż do kryzysu przysięgowego w 1917. W kwietniu 1915 został przeniesiony na dowódcę 4 kompanii VI baonu. Podczas walk nad Styrem został ranny na początku listopada pod Wielką Miedżwią. Po 6 tygodniowym pobycie w szpitalach powrócił do oddziału. W czasie walk pod Kościuchniówką ponownie ranny w lipcu 1916 do końca października 1916 przebywał w szpitalu w Krakowie. W następstwie kryzysu przysięgowego został internowany w Beniaminowie.

Ze względu na stan zdrowia 1 lutego 1918 został zwolniony z internowania. Po przybyciu do Krakowa wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, gdzie został przydzielony do oddziału lotnego i brał udział w rozbrajaniu Austriaków.

W wolnej Polsce mianowany porucznikiem piechoty (1 listopada 1918), przydzielony został do 5 Pułku Piechoty Legionów, z którym uczestniczył w walkach z Ukraińcami w okolicach Lwowa. W styczniu 1919 przeniesiony do 6 Pułku Piechoty Legionów dowodził kompanią. Podczas działań wojennych pułku na froncie litewsko-białoruskim został ranny 9 lipca. Po prawie 2 miesiącach leczenia powrócił do pułku, aby objąć dowództwo kompanii najpierw 2, a potem 5. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził 8 kompanią, a od 10 września został oddany do dyspozycji dowództwa 2 armii.

Po zakończeniu działań wojennych ponownie znalazł się w 6 Pułku. W Wojsku Polskim zweryfikowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem od 1 czerwca 1919. W związku z pogarszającym się stanem zdrowia przeniesiony 25 października 1921 do rezerwy.

W 1923 został powołany do służby w Straży Granicznej, ale po niespełna pół roku został zdemobilizowany. W kwietniu 1925 rozpoczął ponownie służbę jako oficer rezerwy w 45 Pułku Piechoty. Ukończył kurs doszkalający i objął dowództwo 6 kompanii. Wkrótce 31 marca 1926 ponownie przeszedł w stan spoczynku.

Zginął tragicznie 19 maja 1926 w wyniku wypadku z bronią. Pochowany na cmentarzu w Miorach (powiat brasławski - obecnie na Białorusi).

Odznaczony Krzyżem Walecznych (4-krotnie), pośmiertnie otrzymał Krzyż Niepodległości.

• Marek Piotrowicz: Pierwsze nominacje oficerskie w 1 Pułku Piechoty Legionów podczas postoju oddziałów Komendanta Piłsudskiego w Jakubowicach - 9.X.1914 r. (pol.). [dostęp 26.07.2008]. Oleandry nr 14, Kielce, grudzień 2004.
• Wacław Lipiński, Walka zbrojna o niepodległość Polski w latach 1905-1918, Volumen, Warszawa 1990, ​ISBN 83-85218-00-9​.
• Andrzej Czesław Żak: Rokitna 1915. Warszawa: Bellona, 1994. ISBN 83-11-08294-4.(przedruk z 1935 roku).
• Tadeusz Kasprzycki Kartki z dziennika oficera I Brygady Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, Warszawa 1934.