Quick Facts
Virgo
Biography
Władimir Aleksandrowicz Suszczinski (ros. Влади́мир Алекса́ндрович Сущи́нский) (1912-1945) – operator filmowy, który w stopniu kapitana dokumentował przebieg walk na poszczególnych odcinkach frontu wschodniego w trakcie II Wojny Światowej. Uczestniczył w pracach frontowych grup filmowych, które działały na frontach: Wołchowskim, Leningradzkim, 4 Ukraińskiem, oraz 1 Froncie Ukraińskiego.
Pełne dynamiki, bohaterstwa, ale i ludzkich tragedii kadry, które często z narażeniem życia udawało mu się utrwalić na taśmie swojej kamery trafiały następnie do wydawnictw filmowych, a stamtąd do poszczególnych odcinków sowieckich kronik filmowych, a także filmów dokumentalnych. Władimir Suszczinski w swoich reportażach wojennych reprezentował mistrzowski poziom - zarówno na polu artystycznym, jak i publicystycznym. Dokumentując przebieg operacje bojowe, wiele uwagi poświęcał ich bohaterom oraz życiu codziennym zwykłych żołnierzy na froncie. Zginął w trakcie filmowania walk na przedmieściach miasta Breslau (obecnie Wrocław). W uznaniu jego osiągnięć w 1946 roku przyznano mu pośmiertnie Nagrodę Stalinowską II stopnia.
Życiorys
Władimir Aleksandrowicz Suszczinski urodził się w Sarańsku 5 września 1912 roku. W 1927 roku, po zakończeniu nauki w szkole siedmioletniej rozpoczął naukę w technikum energetycznego w Sarańsku. Po jego ukończeniu w 1930 roku ze specjalnością technik energetyk, byl skierowan w Kujbyszew (obecnie Samara). Jednak wkrótce przenosi się stamtąd do stolicy Związku Sowieckiego, gdzie pracuje we Wszechzwiązkowym Instytucie Politechnicznym i jednocześnie przygotowuje się do egzaminów wstępnych do WGIKa.
W lutym 1942 roku przybywa na front Wołchowski i trafia w skład grupy filmowej Aleksieja Aleksiejewicza Lebiediewa. Na początku 1943 roku, w trakcie operacji „Iskra”, której celem było przełamanie blokady Leningradu wykonuje dokumentację fotograficzną z walk 2 Armii Uderzeniowej oraz 67 armii. Wkrótce zostaje przeniesiony do grupy filmowej 4 Frontu Ukraińskiego, gdzie filmuje walki o Krym i sforsowanie Siwasza. W trakcie wykonywania tego zadania Władmimir Suszczinski zostaje ranny, ale podtrzymywany przez dwóch innych żołnierzy nie przestaje dokumentować przebiegu walk. Wchodząc w skład nacierających wojsk sowieckich wraz z nimi wkracza do wyzwolonego Sewastopola oraz bierze udział w forsowaniu rzeki Dniepr. Za wykazaną na polu walki odwagę, bohaterstwo i wytrwałość zostaje odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru i nagrodzony dwutygodniowym urlopem, w ramach którego przebywał w domu rodzinnym jedynie sześć dni. W ramach grupy filmowej 1 Frontu Ukraińskiego, kręci epizody z wyzwolenia Polski (Wyzwolenie Częstochowy, Krakowa i Katowice), a następnie zacięte walki pod miastem Breslau.
22 lutego 1945 roku w trakcie operacji dolnośląskiej Władimir Suszczyński filmuje natarcie wojsk 1 Frontu Ukraińskiego w rejonie Żelaznej Bramy na przedmieściach Breslau. W trakcie wymiany ognia obok operatora eksploduje pocisk i jeden z odłamków śmiertelnie rani go w głowę. Kamera, które wypada w tym momencie jego rąk pracuje jednak dalej. Chociaż rannego Suszczinskiego udaje się ewakuować z pola bitwy i przetransportować do szpitala, jednak jego obrażenia są na tyle poważne, że umiera w nim po pięciu godzinach. Uroczysty pogrzeb Władmira Suszczyńskiego w Częstochowie nakręcił N. W. Bykow, jego kolega z frontowej grupy filmowej, który zginął kilka dni później.
W 1946 roku o W. A. Suszczinskim, jako operatorze frontowym powstał film dokumentalny (Reżyser M. E. Sławinska), w którym wykorzystano fragmenty nagranych przez niego za życia materiałów. Szczególnie wzruszający w tym dziele jest moment, w którym zatrzymaniu ulega kadr ze scenami z pola walki, a zamiast ich dalszego ciągu pojawia się czarne tło-w ten symboliczny sposób została zobrazowana śmierć głównego bohatera.
Ciało poległego operatora zostało pochowane pierwotnie na placu Biegańskiego w Częstochowie obok mogił poległych w trakcie styczniowych walk o to miasto sowieckich czołgistów. Następnie w ramach przeprowadzonych na terenie miasta prac ekshumacyjnych wszystkie groby wraz ze szczątkami spoczywających w nich żołnierzy zostały przeniesione do specjalnie wyznaczonej kwatery wojennej na lokalnym cmentarzu Kule.
Nagrody i odznaczenia
- Nagroda stalinowska II stopnia (26.1.1946-pośmiertnie) - za całokształt twórczości filmowej
- Order Czerwonego Sztandaru (15.5.1944)
- Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (14.4.1945-pośmiertnie)
- Medal "Za odwagę"
- Medal za Obronę Leningradu
Pamięć
- W Moskiewskim domu Filmowym jego nazwisko zostało umieszczone na marmurowej tablicy upamiętniającej m.in. nazwiska poległych filmowców.
- Szlak bojowy i twórczość kapitana Władimira Suszczynskiego została ukazana w dwóch filmach — dokumentalnym: „Frontowy operator filmowy" oraz fabularnym: „Na drogach wojny".