Tadeusz Poliszewski

Tadeusz Poliszewski (ur. 11 października lub grudnia 1906 we Lwowie, zm. 25 grudnia 1980 w Stratford-upon-Avon) – podpułkownik broni pancernych Polskich Sił Zbrojnych.

Urodził się 11 października lub grudnia 1906 we Lwowie. Pochodził z Brodów. Kształcił się Państwowym Gimnazjum im. Józefa Korzeniowskiego w Brodach (w 1921 ukończył III klasę).

W Wojsku Polskim został mianowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1929. W 1932 był oficerem 43 Pułku Piechoty w Dubnie. W późniejszych latach 30. został awansowany na stopień kapitana. Według stanu z marca 1939 pełnił funkcję adiutanta 6 Batalionu Pancernego we Lwowie

Po wybuchu II wojny światowej w czasie kampanii wrześniowej 1939 był dowódcą szwadronu samochodów pancernych w 61 Dywizjonie Pancernym. Po przedostaniu się na zachód wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w stopniu majora był komendantem Centrum Wyszkolenia Pancernego i Technicznego oraz utworzonej w jego ramach Szkoły Podchorążych Broni Pancernej w składzie I Korpusu Polskiego na obszarze Wielkiej Brytanii.

Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Był kierownikiem obozu dla Polaków w Long Marston. W 1962 został awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień podpułkownika broni pancernej. Zmarł 25 grudnia 1980 w Stratford-upon-Avon.

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (19 grudnia 1974)
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi
• Kawaler Orderu Imperium Brytyjskiego – dwukrotnie
• odznaczenia polskie i zagraniczne

• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.