Tadeusz Mikke

Tadeusz Mikke (ur. 21 czerwca 1896 w Warszawie, zm. 12 września 1939 pod Ziewanicami) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Tadeusz Mikke urodził się 21 czerwca 1896 w Warszawie, w rodzinie Karola i Kazimiery z Krauzów. Po ukończeniu w 1915 r. szkoły średniej w tymże roku został powołany do służby w armii rosyjskiej. W 1916 r. ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Twerze i w stopniu podporucznika kawalerii (korneta) otrzymał przydział jako dowódca plutonu do ochotniczego Dywizjonu Ułanów Polskich w składzie Brygady Strzelców Polskich. 3 kwietnia 1917 r. dywizjon został przekształcony w 1 Pułku Ułanów Polskich. W jego szeregach walczył 23 lipca 1917 w obronie Stanisławowa, a nazajutrz w bitwie pod Krechowcami, w której odniósł ciężką kontuzję i został wzięty do niewoli niemieckiej. Po uwolnieniu (lub ucieczce), wrócił w listopadzie 1918 roku do swojej byłej jednostki, która w tym czasie wchodziła już w skład I Korpusu Polskiego. Służył w niej do rozwiązania Korpusu.

Wrócił do Polski w maju 1918 r. Był jednym z organizatorów utworzenia w poł. października 1918 r. 1 Pułku Ułanów Krechowieckich. Awansowany na stopień rotmistrza, walczył z Ukraińcami pod Przemyślem i Gródkiem Jagiellońskim. W 1919 r. ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Warszawie, a potem Aplikacyjną Szkołę Kawalerii w Saumur we Francji. Od września 1920 r. dowodził szwadronem karabinów maszynowych w 1 p. uł. w walkach z bolszewikami. W latach 1921-1923 był instruktorem jazdy konnej w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu, a we wrześniu 1923 dowódcą szwadronu 1 Pułku Ułanów Krechowieckich. Następnie przeszedł do 10 Pułku Ułanów Litewskich. W latach 1925 – 1935 kończył wiele kursów specjalistycznych m.in. w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, Batalionie Szkolnym Saperów w Modlinie. W 1928 był dowódcą szwadronu pionierów 1 Dywizji Kawalerii w Białymstoku. W 1929 r. otrzymał awans na stopień majora (ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 r.). Był kolejno: kwatermistrzem w 3 Pułku Szwoleżerów Mazowieckich, a w październiku 1930 w macierzystym 1 p. uł., do którego wrócił po latach. 19 maja 1933 przeszedł na zastępcę dowódcy 15 Pułku Ułanów Poznańskich. Awansowany na stopień podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1934. 13 lipca 1937 r. objął obowiązki w zastępstwie dowódcy pułku, a w lutym 1938 r. został wyznaczony na dowódcę 15 p. uł., którym dowodził podczas kampanii wrześniowej.

Podczas wojny obronnej 1939 r. dowodził pułkiem m.in. w bitwie nad Bzurą. Poległ 12 września pod Ziewanicami koło Bielaw. Pośmiertnie został mianowany pułkownikiem. Został pochowany na cmentarzu w Bielawach.

W kruchcie kościoła pw. św. Michała w Poznaniu znajduje się tablica upamiętniająca Tadeusza Mikke. Odsłonięto ją we wrześniu 1986.

Stryj polityka Janusza Korwin-Mikkego.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (pośmiertnie)
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
• Order św. Jerzego IV klasy za bitwę pod Krechowcami
• Krzyż świętego Jerzego z wawrzynem (na wniosek szeregowych)

• Cezary Leżeński / Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 32-33. ISBN 83-04-03364-X.

• Cmentarz wojenny w Bielawach - miejsce spoczynku pułkownika Mikke oraz pomnik w miejscu jego śmierci.