Tadeusz Bieńkowski

Tadeusz Bronisław Bieńkowski (ur. 26 maja 1897 roku w Chorostkowie, zm. 1 stycznia 1946 roku w Przemyślu) – kapitan Wojska Polskiego.

Absolwent Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej z 9 czerwca 1919 roku. Początkowo w wojsku austriackim. W I pierwszej wojnie światowej walczył na froncie rosyjskim, a następnie na froncie południowym, gdzie trafił do niewoli francuskiej. Do Polski wrócił z Błękitną Armią gen. Hallera.

Od 23 marca 1919 roku służył w 15 pułku piechoty „Wilków” w Bochni, a potem w Dęblinie, gdzie dowodził 3 kompanią. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Za utrzymanie pozycji przy przytłaczającej przewadze wroga odznaczony został Krzyżem Walecznych. Od czerwca 1920 przez 13 miesięcy więziony.

Od 1932 roku do wybuchu II wojny światowej w 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu. We wrześniu 1939 roku trafił do niewoli radzieckiej, z której udało mu się zbiec, a następnie do niewoli niemieckiej – więziony kolejno w obozach: Arnswalde (numer jeniecki: 1297/II B) i Gross-Born.

• Krzyż Walecznych (1921)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)

• Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 32, 223.
• Rocznik Oficerski 1932, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 64, 568.
• 38 Pułk Piechoty Strzelców Lwowskich, Biblioteka Historyczna Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Pruszków 1996, s. 36.
• P. Hubiak, Belina i jego ułani, Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Akademickiego Księgarnia Akademicka, Kraków 2003, s. 114.