Stanislaw Grudzinski

Stanisław Grudziński ps. Kazimierz Grzymała (ur. 27 kwietnia 1852 w Wodzianikach pod Zwinogrodem Kijowskim, zm. 3 czerwca 1884 w Warszawie) – polski poeta, powieściopisarz i publicysta.

Był synem sędziego. Studiował prawo na Uniwersytecie Kijowskim oraz filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1870–1876 mieszkał we Lwowie, następnie przeniósł się do Warszawy. Literacko debiutował w 1870 komedią Groch na ścianę. Współpracował m.in. z czasopismami „Kurier Warszawski”, „Kłosy”, „Tygodnik Powszechny” (w latach 1878–1882 prowadził tam dział literacki). W 1882 z powodu gruźlicy przerwał pracę zawodową. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 30, rząd 6, grób 4).

W twórczości poetyckiej był epigonem romantyków, bliskim tradycjom szkoły ukraińskiej. W powieściach i publicystyce prezentował poglądy konserwatywne. Tłumaczył na polski utwory Lermontowa, Szewczenki i Musseta.

Wybrane utwory wydane za życia:

• Groch na ścianę (1870), komedia
• Idealista (1871), poezje
• Na ruinach (1874), poemat
• Łokciem i miarką (1879), powieść
• Zuch dziewczyna (1879), powieść
• Pod szczęśliwą gwiazdą (1880), powieść
• Powieści ukraińskie (t. 1–2 1879–80)
• Wbrew opinii (1882)
• Poezje (1883)

Pisma wydane pośmiertnie:

• Nowele (1887)
• Żona artysty (1891)
• Świat i pustynia (1897)

• Henryk Markiewicz: Pozytywizm. Wyd. VII - 2 dodruk. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, s. 120, 280-283, 457, seria: Wielka Historia Literatury Polskiej. ISBN 978-83-01-13849-3.
• Grudziński Stanisław. Eduteka.pl. [dostęp 2014-06-12].

• Utwory Stanisława Grudzińskiego w bibliotece Polona