Stanisław Kapuściński

Po wydaleniu w 1905 roku z V Gimnazjum Państwowego w Warszawie za udział w strajku szkolnym uzyskał maturę w 1909 roku w Gimnazjum Pawła Chrzanowskiego. W latach 1909–1914 studiował medycynę na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskał absolutorium, jednak wybuch I wojny światowej uniemożliwił mu uzyskanie dyplomu lekarza. W czasie studiów czynnie działał w Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej „Filarecja” i w Związku Strzeleckim. W 1915 roku uzyskał dyplom lekarski na uniwersytecie w Dorpacie.

W 1915 roku został osadzony na Pawiaku za agitację przeciw mobilizacji, w tymże roku został wywieziony do Piotrogrodu, jednak został wkrótce zwolniony. W latach 1916–1918 pracował jako lekarz na Białorusi, wrócił do Warszawy w lecie 1918 roku i został asystentem w szpitalu chorób zakaźnych na Pradze. W okresie od marca 1918 do marca 1922 roku służył jako lekarz w Wojsku Polskim.

Po wojnie pracował do 1931 roku w Klinice Dermatologicznej Uniwersytetu Warszawskiego, jako asystent, następnie starszy asystent. Doktoryzował się w 1929 roku, w 1930 roku uzyskał habilitację. W 1931 otrzymał, w rezultacie wygrania konkursu, stanowisko ordynatora oddziału skórno-wenerycznego Szpitala św. Łazarza w Warszawie, na którym pracował do 24 sierpnia 1939 roku.

Pracując zawodowo, czynnie pracował społecznie. Był członkiem zarządu Naczelnej Izby Lekarskiej, prezesem warszawskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego, członkiem zarządu głównego PTD. Był bratem zetowym i członkiem Związku Patriotycznego.

Przed II wojną światową został powołany do służby wojskowej. W randze kapitana-lekarza przeszedł kampanię wrześniową. W czasie okupacji, od listopada 1939 roku, pracując w Szpitalu św. Łazarza, organizował walkę podziemną i tajne nauczanie. W latach 1940–1942 był członkiem Komitetu Centralnego Związku Syndykalistów Polskich. 15 sierpnia 1941 roku został awansowany do stopnia podpułkownika, a 15 sierpnia 1942 roku – do stopnia pułkownika czasu wojny. 11 listopada 1942 roku został aresztowany przez Gestapo i osadzony na Pawiaku, skąd po 9 miesiącach wywieziono go do obozu w Oświęcimiu, gdzie przebywał do stycznia 1945 roku, czyli momentu uwolnienia obozu.

Po wojnie został dyrektorem Szpitala Ubezpieczalni Społecznej w Krakowie, a od listopada 1945 roku objął katedrę dermatologii na uniwersytecie w Łodzi (później Akademii Medycznej w Łodzi). Został prezesem Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego, był też członkiem ZBoWiD.

Był autorem 17 prac naukowych z zakresu chorób skórnych i wenerycznych.

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Niepodległości

Stanisław Leopold Kapuściński był synem Anzelma, mistrza kowalskiego, i Marii z Kułakowskich. Był bratem Stefana. Ożenił się 2 sierpnia 1925 roku z Marią Pietraszewską (1898–1987), z którą miał troje dzieci: Hannę (1926–1944), która została zamordowana przez Niemców w szpitalu powstańczym w czasie powstania warszawskiego, Wandę (1928–1997), również uczestniczkę powstania, dr medycyny, anatomo-patologa i pediatrę, oraz Jana (1936–2002), dr. chemii. W okresie międzywojennym mieszkali w Warszawie przy ulicy księdza Skorupki 10.

• Kapuściński Stanisław Leopold, [w:] StanisławS. Łoza StanisławS. (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 321 .
• Adam Straszyński: Kapuściński Stanisław Leopold. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 12. Wrocław – Warszawa – Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1966, s. 10–11.
• Tadeusz Wacław Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa – szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996. ISBN 8301121424.