Sergiusz Siwicki

Sergiusz Siwicki (ur. 20 listopada 1908 w Puszkinie w obwodzie petersburskim, zm. 1973) – radziecki generał major, w 1952 ściągnięty do WP, dowódca 19 Dywizji Zmechanizowanej, później 11 Dywizji Zmechanizowanej, zastępca dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego do spraw liniowych. W lipcu 1956 powrócił do armii macierzystej.

Po ukończeniu w 1926 9 klas szkoły średniej był robotnikiem w obwodzie rostowskim i Władykaukazie. Od 1928 służył w Armii Czerwonej. W 1931 ukończył szkołę kawaleryjską w Krasnodarze. Od 1938 komendant szkoły pułkowej. Od początku września 1941 walczył z Niemcami. Od listopada 1941 dowódca 109 Pułku Kawalerii na Froncie Wołchowskim, w marcu 1942 został szefem oddziału operacyjnego sztabu 13 Korpusu Kawalerii. Kontuzjowany w walkach koło Licznoj Gorki. Od 1 XII 1942 szef sztabu 11 Dywizji Kawalerii Gwardii. W lipcu 1952 skierowany do służby w WP w stopniu pułkownika. W maju 1953 został dowódcą 11 Dywizji Zmechanizowanej w Żaganiu. W czerwcu 1954 awansowany na generała-majora Armii Radzieckiej. W październiku 1954 został zastępcą dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego ds. wojsk pancernych i zmechanizowanych we Wrocławiu. 17 VII 1956 zakończył służbę w WP.

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1956)
• Order Lenina (1953)
• Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie)
• Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie)
• Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (dwukrotnie)
• Medal za Obronę Leningradu
• Medal za Obronę Kaukazu
• Medal za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy”
• Medal za Zdobycie Berlina
• Medal 30 Lat Armii Radzieckiej i Floty

• Henryk P. Kosk, Generalicja polska t. II, Pruszków 2001
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 417-419.