Rudolf Leroch-Orlot

Urodził się 23 lub 24 grudnia 1893 we Lwowie. Był synem Marcina i Amelii z domu Krzyżak. Od 1911/1912 był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich w Krakowie. Wówczas współpracował na polu niepodległościowym z organizacją „Młoda Serbia”. Studiował prawo na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego uzyskując absolutorium oraz kształcił się na Wydziale Filozoficznym UJ, ukończył studia na Akademii Handlowej w Krakowie.

Po wybuchu I wojny światowej został żołnierzem Legionów Polskich. Od sierpnia 1914 służył w oddziałach strzeleckich 1 Pułku Piechoty w składzie I Brygady, najpierw jako trębacz I batalionu, a od 20 października 1914 był adiutantem batalionu. Został awansowany do stopnia podporucznika piechoty 12 listopada 1914. Odniósł rany 21 sierpnia 1915 pod Kowalikami. Po odbyciu leczenia służył w macierzystym pułku. W 1917 z ramienia Legionów przebywał w Wiedniu i ponownie współdziałał z ruchem „Młoda Serbia”. Po kryzysie przysięgowym z 1917 został internowany. Po odzyskaniu wolności działał w Polski Organizacji Wojskowej. Służbę legionową zakończył w stopniu porucznika.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego w listopadzie 1918. Służył w szeregach 5 Pułku Piechoty Legionów i 68 Pułku Piechoty. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 20 sierpnia 1921 Naczelnik Państwa zezwolił mu na przybranie nazwiska „Orlot” do nazwiska rodowego „Leroch”. W 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów rezerwowych piechoty. Jako kapitan Wojska Polskiego został osadnikiem wojskowym osadzie Wilja (gmina Katerburg, powiat krzemieniecki, województwo wołyńskie). W 1923 był oficerem rezerwowym 28 Pułku Piechoty w Łodzi. Następnie został przeniesiony do korpusu oficerów artylerii i zweryfikowany w stopniu kapitana rezerwy ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. W 1924 był żołnierzem rezerwowym przydzielonym do 10 Pułku Artylerii Polowej w Łodzi jako oficer zatrzymany w służbie czynnej. W 1925 został przemianowany na oficera zawodowego i zweryfikowany jako kapitan służby czynnej artylerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Pełnił stanowisko dowódcy batalionu celnego. Na przełomie lat 20. i 30. był oficerem 10 Pułku Artylerii Polowej. W 1929 został awansowany na stopień majora artylerii. Zaprojektował odznakę 10 Pułku Artylerii Polowej (zatwierdzona 17 września 1927) oraz był autorem monografii opisującej historię 10 Pułku Artylerii Polowej (wydana w 1929). Przed 1929 był dowódcą I dywizjonu w 10 Pułku Artylerii Polowej. W trakcie 1929 na kilka miesięcy został przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko Szefa Wydziału Biura Personalnego. W 1930 był komendantem przysposobienia wojskowego artyleryjskiego w Łodzi. W Łodzi udzielał się aktywnie w życiu artystyczno-teatralnym oraz na polu działalności społecznej. Wspierał wiele z organizowanych imprez artystycznych w mieście, występował jako prelegent podczas uroczystości patriotycznych. Był działaczem łódzkiego Towarzystwa Operowego, a 15 września 1926 został wybrany kierownikiem administracyjnym tegoż. Został członkiem sekcji wykonawczej prezydium organizującego bieg myśliwskim św. Huberta 3 listopada 1929 i uczestniczył w nim jako Master. W lutym 1930 został wybrany członkiem zarządu Łódzkiego Klubu Lotniczego, a 8 marca 1930 jego sekretarzem generalnym.

W styczniu 1931 został przeniesiony z korpusu oficerów artylerii do korpusu oficerów kontrolerów w stopniu majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 1. lokatą oraz przydzielony do Korpusu Kontrolerów w Warszawie. Służbę w Korpusie Kontrolerów pełnił do 1939 . Na podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 2. lokatą w korpusie oficerów kontrolerów.

Podczas II wojny światowej został oficerem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, był żołnierzem 2 Korpusu Polskiego. Po wojnie pozostał na emigracji. 12 kwietnia 1949 wraz z żoną Bronisławą i synem Krzysztofem przybył na statku „Highland Brigade” do Buenos Aires w Argentynie, gdzie osiadł. W Argentynie działał na polu kombatanckim i polonijnym. Był wieloletnim prezesem Koła Legionistów i P.O.W., wiceprezesem Związku Polaków, członkiem i założycielem Towarzystwa Miłośników Historii w Buenos Aires. W 1967 w Argentynie zorganizował obchody 100. rocznicy urodzin Marszałka Józefa Piłsudskiego. W 1964 Prezydent RP na uchodźstwie mianował go pułkownikiem w korpusie kontrolerów.

Zmarł w 1978. Jego żoną od 1923 była Bronisława Olecka z domu Skrzywan, przedwojenna śpiewaczka operowa-sopranistka w Łodzi, prowadząca tam szkołę śpiewu solowego.

Portret rysunkowy ppor. Legionów Polskich Rudolfa Lerocha-Orlota autorstwa Henryka Hetza-Barwińskiego był jedną z 20 humorystycznie przedstawionych podobizn polskich legionistów, które ukazały się w albumie pt. Woyska polskiego konterfektow gładkich 20 gwoli uciechy komilitonow swoich wyimaginował - a gwoli pozytku nierycerskiego pospolstwa w tysiaczney mnogosci wytłoczyc zezwolił. Spuściznę po płk. Lerochu-Orlocie przejęła Polska Misja Katolicka w Argentynie.

• Zarys historji wojennej 10-go kaniowskiego pułku artyleji polowej (1929, Wojskowe Biuro Historyczne).
• Zasady gospodarki amunicją (w: „Przegląd Piechoty” 3/1937).

• Krzyż Niepodległości (1931).
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1965, za zasługi w długoletniej pracy państwowo-społecznej dla Polski).
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (przed 1932).
• Srebrny Krzyż Zasługi (1928).
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921.
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.
• Srebrna Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej II stopnia.
• Krzyż Kawalerski Orderu Orła Białego – Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców (styczeń 1929, przyznany dekretem przez króla Aleksandra I).

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 419.
• Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. W: Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2016-11-29].
• Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-204-3299-2.
• Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Rudolf Leroch. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2017-04-05].