Roger Nols

Roger Nols (Tilleur, 19 juli 1922 - Dinant, 13 maart 2004) was een Belgisch politicus en burgemeester van Schaarbeek voor het FDF, de PRL en het FNB (Front nouveau de Belgique).

Nols werd tijdens de Tweede Wereldoorlog wegens zijn activiteiten in het Verzet tweemaal voor korte tijd door de Gestapo gearresteerd. Na de oorlog ging aan de slag als kok, maar stopte al snel met dit beroep, begon commerciële activiteiten in de hotelsector van Luik en Brussel en werd beheerder van vennootschappen. Vervolgens verhuisde hij naar Schaarbeek, waar hij zich als militant van de Waalse Beweging in de politiek stortte.

Als lid van de Brusselse afdeling van Wallonie libre werd Nols lid van de Brusselse afdeling van de Mouvement libéral wallon. Hij kreeg echter ruzie met de Luikse afdeling van de beweging, die de propagandamethodes van de Brusselse afdeling te overdreven vond. Onder impuls van hem zou de Brusselse afdeling zich van het MLW afsplitsen. Vervolgens kreeg de afdeling een nieuwe naam: de Mouvement libéral francophone (MLF). Deze beweging zou later in 1964 opgaan in de politieke partij FDF. In 1966 keerde terug naar de MLW om in de algemene raad van de beweging te gaan zetelen.

Nols was tevens lid van het Bloc de la Liberté linguistique en ijverde voor een taalstrijd om de Franstaligen in Brussel te verdedigen. In 1964 werd hij voor de toenmalige PLP verkozen tot gemeenteraadslid van Schaarbeek, na een campagne over taalvrijheid. Hoewel hij een hoog aantal voorkeurstemmen behaalde, werd hij niet benoemd tot schepen. Daarna verliet hij ontgoocheld de PLP om toe te treden tot de pas opgerichte FDF.

Voor het FDF was hij van 1970 tot 1989 burgemeester van Schaarbeek en zorgde hij in 1976 in deze functie voor nationale bekendheid door de zogenaamde Lokettenkwestie, waarbij hij in het gemeentehuis in plaats van gezamenlijke loketten aparte loketten inrichtte voor Franstaligen, Nederlandstaligen en buitenlanders. Door deze situatie voelde de Regering-Tindemans I zich verplicht om een speciale commissaris naar Schaarbeek te sturen om de kwestie op te lossen. Voormalig krijgsauditeur Walter Ganshof van der Meersch liet de deur van het gemeentehuis met de bijl open hakken en nam de eentalige borden weg. In 1989 stopte hij wegens hartproblemen als burgemeester van de gemeente.

Bovendien zetelde hij van 1971 tot 1992 voor het arrondissement Brussel in de Kamer van Volksvertegenwoordigers, waar hij het idee van solidariteit tussen Wallonië en Brussel verdedigde en waarbij alle solidaire maatregelen tegenover de Vlaamse bevolking verwierp. Van 1974 tot 1989 zetelde hij tevens in de Brusselse Agglomeratieraad.

In de jaren 1980 voerde Nols als burgemeester een antivreemdelingenpolitiek, wat hem in conflict bracht met zijn partij FDF, aangezien deze links was. Het FDF gaf Nols, hoewel hij ondervoorzitter van de partij was, een blaam. Nadat hij bij de gemeenteraadsverkiezingen van 1982 met een scheurlijst was opgekomen, werd hij in april 1983 door partijvoorzitter Lucien Outers uit de partij gezet. Vervolgens was hij enkele maanden politiek onafhankelijk, waarna hij terugkeerde naar de liberale Parti Réformateur Libéral, zoals de PLP inmiddels noemde.

Voor de PRL stond hij in 1984 als lijstduwer op de PRL-lijst voor het Europees Parlement. Hij werd verkozen met bijna 93.000 voorkeurstemmen, na José Happart met bijna 235.000 voorkeurstemmen het tweede beste voorkeurstemmenaantal in Wallonië en Brussel. In oktober 1984 veroorzaakte hij opnieuw ophef door de voorzitter van de Franse extreemrechtse partij Front National Jean-Marie Le Pen met veel media-aandacht te ontvangen in het Neptunium. Er waren grote tegenbetogingen en de Rijkswacht chargeerde. Op 31 december 1986 arriveerde hij in djellaba aan het gemeentehuis op de rug van een kameel, om "aan te tonen" wat het gevolg zou zijn van het verlenen van vreemdelingenstemrecht.

Nadat hij in 1992 de Kamer verliet, begonnen zijn banden met de PRL wegens zijn antivreemdelingendiscours te verzuren. Hij stapte over naar de Waalse extreem rechtse partij Front National van Daniel Féret en stond voor deze partij bij de verkiezingen van 1995 op de Senaatslijst. Binnen het FN behoorde hij tot de strekking rond Marguerite Bastien die in conflict geraakte met Féret. Vervolgens verliet Nols samen met Bastien en enkele anderen het FN om in 1996 het Front Nouveau de Belgique op te richten. Voor deze partij was hij in 1999 kandidaat voor het Brussels Hoofdstedelijk Parlement, zonder echter verkozen te geraken.

• Biografie Nols op wallonie-en-ligne.net.