Řehoř Krajčí

Grzegorz Krajčí wywodził się z drobnego rycerstwa czeskiego. Był siostrzeńcem Jana z Rokycan.

Mnich benedyktyński, w latach 1448-1458 pełnił funkcję przełożonego klasztoru Emaus w Pradze. Początkowo utożsamiał się z hasłami utrakwistów, z czasem stał się jednak sympatykiem myśli i idei Piotra Chelczyckiego.

W 1457 r. za zgodą Jana Rokycany utworzył w Kunvaldzie pod Žamberkiem świecką wspólnotę religijną Bractwo Ewangelii Chrystusa, której członkowie realizowali utopijny program życia na wzór pierwszych chrześcijan. Ruch ten za sprawą działalności misyjnej i pisarskiej Krajčíego zaczął w bardzo szybkim tempie zdobywać nowych sympatyków wśród husytów i przekształcił się w organizację o charakterze eklezjalnym.

W latach 1461-1463 za głoszenie radykalnych poglądów Krajčí na skutek reakcji Jana Rokycany i Jerzego z Podiebradów znalazł się w więzieniu. Po ucieczce z niego zaczął coraz krytyczniej odnosić się do Kościoła utrakwistycznego i utrzymywania przez husytów unii ze Stolicą Apostolską. W 1467 r. pod wpływem głosów części swoich współbraci zorganizował synod separatystyczny w Lhotce, na którym została założona Jednota Braci Czeskich.

W latach 1467-1474 był duchowym liderem i autorytetem pierwszych braci czeskich.

• Spis o dobrých a zlých knězích
• Traktát o církvi svaté
• O dvojím díle

• Encyklopedia Gazety Wyborczej. Religie świata. Kraków: 2005. ISBN 83-89651-96-3.
• Malcolm Lambert. Herezje średniowieczne: od reformy gregoriańskiej po reformację. Gdańsk, Warszawa 2002. ​ISBN 83-7233-043-3​