Piotr Lasota

Piotr Lasota (ur. 28 kwietnia 1876wDomaninie (ówczesny pow. kępiński), zm. 21 marca 1942 w Ostrowie Wielkopolskim) – rzeźnik, działacz społeczno–polityczny, poseł na sejm.

Był synem Józefa i Konstancji z domu Ceglarek. Po szkole podstawowej zdobył tytuł mistrza rzeźnickiego, a następnie otworzył sklep z wędlinami w Ostrowie Wielkopolskim. Nieco później zrezygnował z pracy w swoim zawodzie, nabywszy cegielnię w Przygodzicach w powiecie ostrowskim.

W politykę zaangażował się w 1918, rozpoczynając działalność w Wielkopolskim Zjednoczeniu Mieszczańskim, z którego ramieniazostał w czerwcu 1919 wybrany posłem do Sejmu Ustawodawczego z I okręgu poznańskiego. Jako poseł pracował w komisji komunikacyjnej należąc do klubu sejmowego Zjednoczenia Mieszczańskiego. Angażował się także lokalnie, będąc przewodniczącym rady miejskiej i członkiem magistratu Ostrowa, przedstawicielem w sejmiku powiatowym i prezesem Towarzystwa Przemysłowego. W mieście zorganizował spółdzielnie: rzeźnicką, szewską i krawiecką, miał też wkład w zainicjowanie budowy elektrowni. Od 1919 był także członkiem Zarządu Wojewódzkiego Związku Towarzystw Przemysłowych i Rzemieślniczych w Poznaniu.

Od 1928 mocno związany ze Stronnictwem Narodowym, z którego ramienia na terenie powiatu ostrowskiego organizował komitety wyborcze do sejmu i rad miejskich. W tym samym roku należał do związanej z endecją grupy członków towarzystw, którzy w Wielkopolsce przejęli władzę w Towarzystwach Przemysłowych i Rzemieślniczych; z ramienia tej grupy został w 1930 funkcję wiceprezesem. Członek Rady Wojewódzkiej Wielkopolskiego Związku Rzemieślników Chrześcijańskich.Dwa lata później, został wybrany posłem na sejmz listy Stronnictwa okręgu Poznań–wieś; w sejmie zajmował się ochroną interesów rzemiosła i drobnego przemysłu wielkopolskiego. W 1931 występował przeciw umowie gospodarczej z Niemcami, a w 1934 - przeciw nowemu prawu przemysłowemu. W latach 1930–1935 był w składzie Zarządu Wojewódzkiego SN w Poznaniu, w Wydziale Rzemieślniczo-Kupieckim. Po 1935 zrezygnował z szerszej działalności politycznej.

Na początku okupacji niemieckiej pracował na terenie powiatu ostrowskiego jako urzędnik w cegielniach; ukrywał się od 1940, obawiając się aresztowania.

Żonaty był z Marią Finke; para nie miała dzieci. Zmarł w Ostrowie i został pochowany na cmentarzu przy ul. Limanowskiego.

• Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 407. ISBN 83-01-02722-3.