Piotr Gudimowicz

Piotr Iljicz Gudimowicz, ros. Петр Ильич Гудимович (ur. 20 października 1902 r. w Nowogrodzie Siewierskim, zm. w 1993 r.) – radziecki funkcjonariusz służb specjalnych

W 1920 r. ukończył szkołę średnią. Od marca 1921 r. pracował jako kopista w ujezdnym wojenkomacie w Nowogrodzie Siewierskim. Następnie wstąpił do Armii Czerwonej. Służył w oddziałach kawalerii. We wrześniu 1924 r. został zdemobilizowany. Znalazł pracę jako urzędnik w rajwojenkomacie w Tuapse. W 1928 r. wstąpił do Wszechzwiązkowej Partii Komunistycznej (bolszewików). Ukończył kursy robotnicze w Tuapse, a następnie instytut inżynierów budownictwa komunistycznego w Nowoczerkasku. Od 1933 r. służył w organach bezpieczeństwa państwowego. Ukończył centralną szkołę OGPU w Moskwie, po czym w 1934 r. objął funkcję zastępcy szefa oddziału politycznego OGPU w Kraju Saratowskim. Po pewnym czasie został zastępcą pracownika operacyjnego. W 1938 r. ukończył szkołę specjalnego przeznaczenia NKWD, po czym został zastępcą szefa jednego z oddziałów 5 Wydziału (wywiad) Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego. Po zajęciu Polski przez wojska niemieckie jesienią 1939 r., został rok później skierowany jako rezydent wywiadu pod pseudonimem „Iwan” do okupowanej Warszawy. Występował pod fałszywym nazwiskiem Piotra Iljicza Wasiljewa jako pełnomocnik ds. majątku byłego poselstwa sowieckiego. Współpracował z agentką NKWD Jeleną D. Modrżynską ps. „Marja”. Oboje mieli za zadanie zbierać informacje wywiadowcze dotyczące działań niemieckich na zajętych ziemiach polskich. Udało im się ustanowić kontakty z m.in. prof. Władysławem Spasowskim i Wandą Wasilewską. W marcu 1941 r. przekazał szefowi Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego Wsiewołodowi N. Mierkułowowi informację o koncentracji wojsk niemieckich przy granicy z ZSRR. W dzień ataku na Związek Radziecki P. I. Gudimowicz wraz z J. D. Modrżynską zostali aresztowani przez Gestapo, po czym 28 czerwca przewieziono ich do Berlina do radzieckiego poselstwa. Na pocz. lipca wraz z innymi obywatelami ZSRR wymieniono ich na granicy bułgarsko-tureckiej na dyplomatów niemieckich przebywających na terytorium Związku Sowieckiego. Piotr I. Gudimowicz został odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru. Następnie w stopniu pułkownika objął funkcję zastępcy szefa jednego z oddziałów 4 Wydziału NKGB. Pod koniec 1953 r. odszedł do rezerwy.

• Biografia Piotra I. Gudimowicza (ros.)
• Artykuł dotyczący działalności wywiadowczej Piotra I. Gudimowicza i Jeleny D. Modrżynskiej (ros.)

• Александр Иванович Колпакиди, Клим Дегтярёв, Внешняя разведка СССР, 2009, ISBN 978-5-699-3418