Paul Meyers

Meyers was de zoon van André Meyers (1890-1976), directeur generaal van het Mijnwezen en van Marguerite Arckens (1895-1996). Hij trouwde in 1947 met barones Donatienne van Caloen (1922-2005) en ze hadden vijf kinderen. De familie Meyers werd in 1929 in de erfelijke adelstand opgenomen in de persoon van zijn grootvader Armand Meyers (1862-1951), procureur generaal bij het Hof van Beroep in Luik. In 1976 erfde Paul Meyers de barontitel van zijn vader.

Hij voltooide zijn middelbare studies aan het Hasseltse Sint-Jozefscollege en studeerde aan de Katholieke Universiteit Leuven waar hij doctoreerde in de rechten en licenties behaalde in het notariaat en de politieke en sociale wetenschappen. In 1943-1944 was hij koerier voor zijn vader, André Meyers, die provinciaal afgevaardigde was voor de Verzetsgroep (actie en inlichtingen) Socrates. Paul werd mee ingezet om de fondsen uit te delen onder de Limburgse verzetsstrijders en ondergedoken werkweigeraars.

Meyers werd gemeenteraadslid (1946-1994), schepen van financies (1947-1959 en 1961-1963) tijdens het burgemeesterschap van Jozef Bollen die hij in 1963 opvolgde. Zijn naam blijft voornamelijk verbonden met de bouw van de Casterwijk in 1950, de vestiging van een fabriek van Philips in Hasselt in 1955, de aanleg vanaf 1965 van de 'grote ring', de R71, rond Hasselt, de oprichting van het ccha (cultuurcentrum Hasselt), goedgekeurd en ontworpen in 1956 en geopend in 1972, de bouw van een administratief centrum, de aankoop van het natuurdomein Kiewit, de uitbouw van de Twee Torenwijk waarbij de volkswijk "De Beek" volledig werd gesaneerd, en het moeilijke integratieproces van stad en randgemeenten in het in 1977 door fusie tot stand gekomen Groot-Hasselt. In 1989, na een burgemeesterschap van ruim 25 jaar, werd hij opgevolgd door zijn partijgenoot Louis Roppe.

Meyers was volksvertegenwoordiger (1949-1971) voor de CVP in het arrondissement Hasselt. Hij was Minister van Openbare Werken en Wederopbouw (juni tot november 1958) in het homogeen CVP-kabinet Eyskens II en Minister van Volksgezondheid en Gezin (1958-1961) in de rooms-blauwe kabineten Eyskens III en IV. Na getuige te zijn geweest van een zwaar verkeersongeval in december 1958, kwamen onder zijn bewind de toenmalige 900-centrales voor medische noodoproepen (tegenwoordig de 112-centrales) tot stand. Van 1965 tot 1971 zetelde hij eveneens in de Raad van Europa en in de Vergadering van de West-Europese Unie.

Hij was vele jaren voorzitter van de Vereniging van Belgische Steden en Gemeenten (VBSG). Hij had er als directeur-generaal graaf Baudouin de Grunne (°1917), burgemeester van Wezembeek-Oppem en tijdens de Tweede Wereldoorlog één van de spilfiguren van de Verzetsgroep 'Socrates'. Hij was ook voorzitter en vervolgens erevoorzitter van de Europese Vereniging van gemeenten. In 1993 werd Meyers ereburgemeester van Hasselt. In 2003 werd hij benoemd tot ereburger van de stad Hasselt, nadat hij hoofdzakelijk in Brussel was gaan resideren, dichter bij kinderen en kleinkinderen. Door de stad Hasselt werd een 'Prijs Paul Meyers' ingesteld, voor de bekroning van beloftevol Hasselts talent, die sinds 1991 tweejaarlijks wordt toegekend. Meyers was ook nog voorzitter van het Fonds VOSOG 'voor jonge patiëntjes lijdend aan mucoviscidose' en van het Fonds VOSOG 'voor het offreren van vakanties aan kinderen met nierinsufficiënties', in het kader van de Koning Boudewijnstichting.

Hij was ereburger van Itami (Japan), Detmold, Sittard en Mountain View, de vier partnersteden van Hasselt.

• Paul VAN MOLLE, Het Belgisch Parlement, 1894-1972, Antwerpen, 1972.
• Marie-Pierre D'UDEKEM D'ACOZ, Voor koning en vaderland. De Belgische adel in het verzet, Tielt, 2003
• Humbert DE MARNIX DE SAINTE ALDEGONDE, Etat présent de la noblesse belge, annuaire de 2010, Brussel, 2010.
• Afscheidsrede door burgemeester Hilde Claes, tijdens de uitvaartplechtigheid op 25 januari 2011
• In memoriam Paul Meyers, in: Bulletin Vereniging van de Adel, 2011